سوره نساء (آیات 51 الی 60)

 

51) ندید و عجب نداشتی از حال آنان که بهره‌ای از کتاب آسمانی هم داشتند (یعنی جهودان) باز چگونه به بُتان جِبْت و طاغوت گرویده (و با مشرکین هم عهد و پیمان و متّفق شدند) و به کافران مشرک می‌گویند که: راه شما به صواب نزدیکتر از طریقه‌ی اهل ایمان است؟

52) این گروهند که خدا آنان را لعنت کرد و هر که را خدا لعنت کند و از رحمت خود دور سازد دیگر هرگز کسی مدد و یاریِ او نتواند کرد.

53) آیا آنان که از احسان به خلق، به هسته‌ی خرمائی بخل می‌ورزند، بهره‌ای از مُلک و سلطنت خواهند یافت؟

54) آیا حسد می‌ورزند (یهود) با مردم (یعنی با مسلمین) چون آنها را خدا به فضل خود برخوردار نمود که البته ما بر آل ابراهیم (حضرت محمّد«صلی‌الله‌علیه‌وآله») کتاب و حکمت فرستادیم و به آنها مُلک و سلطنتی بزرگ عطا کردیم.

55) آنگاه برخی کسان (با حقیقت از اهل کتاب و غیره) بدو گرویدند و برخی کسان (بی حقیقت و پُر غرور) مانع ایمان به او شدند، و آتش افروخته‌ی دوزخ، کیفرِ کفرِ آنان بس است.

56) آنان که به آیات ما کافر شدند بزودی به آتش دوزخشان درافکنیم که هرچه پوست تن آنها بسوزد به پوست دیگرش مبدّل سازیم تا سختیِ عذاب را بچشند که همانا خدا مقتدر است و کارش (همه عدالت و) از روی حکمت است.

57) آنان که ایمان آوردند و نیکوکار شدند بزودی در بهشتی درآوریم که نهرها از زیر درختانش جاری است و در آن زندگانی جاوید کنند و بر آنها در بهشت جفتهای پاکیزه است و آنان را به سایه‌ی رحمت ابدیِ خود در آوریم.

58) خدا به شما امر می‌کند که امانت را البته به صاحبانش باز دهید، و چون حاکم بین مردم شوید به عدالت داوری کنید، همانا خدا شما را به پند نیکو می‌دهد که خدا بر هر چیز آگاه و (به صلاح خلقان) بصیر است.

59) ای اهل ایمان! فرمان خدا و رسول و فرمانداران (از طرف خدا و رسول) را اطاعت کنید، و چون در چیزی کارتان به گفتگو و نزاع کشد به حکم خدا و رسول بازگردید اگر به خدا و روز قیامت ایمان دارید، این کار (رجوع به حکم خدا و رسول) برای شما از هر چه تصوّر کنید بهتر و خوش عاقبت‌تر خواهد بود.

60) آیا ننگری و عجب نداری از حال آنان که به گمان و دعویِ خود ایمان به قرآن تو و کتبی که پیش از تو فرستاده شده، آورده‌اند، چگونه باز می‌خواهند طاغوت (شیطام و مردم ناپاک دیو صفت) را حاکم خود گمارند در صورتی که مأمور بودند گه به طاغوت کافر شوند؟ و شیطان خواهد که آنان را گمراه کند آنگونه که از هر سعادت و آسایش دور باشند.