مناجات نامه

 

ای کارنده ی غم پشیمانی در دلهای آشنایان! ای افکننده ی سوز در دلهای تابان! ای پذیرنده ی گناهکاران و معترفان! کس باز نیامد تا باز نیاوردی و کس راه نیافت تا دست نگرفتی. دست گیر که جز تو دستگیر نیست. دریاب که جز تو پناه نیست و سؤال ما را جز تو جواب نیست و درد ما را جز تو دارو نیست و از این غم، ما را جز تو راحت نیست.

 

در سرزمین عشق

 

خدایا!

تو خورشید را برای روز آفریدی

تا با درخشش، روز معنا پیدا کند.

در دل من نیز نوری از عشق روشن کن

تا دل معنا دهد.

خدایا!

به پرنده بال عطا فرمودی

که بگشاید و پرواز کند.

به عشق نیز شهامتی ده تا دوست بدارد

ولی به اسارت نکشد!

خدایا!

به درخت آموختی

چهار فصل را ببیند و در باد و طوفان و باران، خود را به تو بسپارد.

به من نیز بیاموز چهار فصل زندگی‌ام را

ببینم و خودم را

در نداشتن‌ها و داشتن‌ها

در غم‌ها و شادی‌ها

در از دست دادن‌ها و به دست آوردن‌ها

در بودن‌ها و نبودن‌ها

به تو بسپارم.

سوره نساء (آیات 161 الی 176)

 

161) و هم بدین جهت که ربا می گرفتند در صورتی که از ربا خوردن نهی شده بودند و هم از آن رو که اموال مردم را به باطل (مانند رشوه و خیانت و سرقت) میخورند به کیفر رسند و ما برای کافرانِ آنها عذابی دردناک مهیا ساخته ایم.

162) لیکن کسانی از آنان که (مانند عبدالله بن سلام و بُحَیراء راهب) در علم، قدمی ثابت (و نظری عمیق) دارند و با ایمان هستند و به آنچه بر تو و بر پیغمبران پیش از تو نازل شده می گروند، و آنان که نماز بپا می دارند و زکوة میدهند و به خدا و روز قیامت ایمان می آورند، بزودی خدا آنان را اجر و ثواب عظیم عطا خواهد کرد.

163) چنانکه ما به نوح و پیغمبران بعد از او و همچنین به ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط (فرزندان یعقوب که دوازده سِبط بودند) و عیسی و ایوب و یونس و هارون و سلیمان وحی نمودیم، بر تو نیز وحی فرستادیم و به داود هم زبور را عطا کردیم.

164) و رسولانی که هم شرح حال آنان را از پیش بر شما حکایت کردیم و آنها که حکایت ننمودیم (به همه، خدا وحی فرستاد) و خدا با موسی بطور آشکار و روشن سخن گفت (پس وحی تو امر بی سابقه ای نیست که قریش یا اهل کتاب یا هیچ امتی انکار تواند کرد.)

165) و رسولان را فرستاد که (نیکان را به رحمت ابدی خدا) بشارت دهند و (بَدان را از قهر و عذاب حق) بترسانند تا آنکه پس از فرستادن این همه رسولان، مردم را بر خدا حجتی نباشد و خدا همیشه مقتدر و کارش همیشه بر وفق حکمت است.

166) لیکن خدا به آنچه برای تو فرستاده گواهی دهد که به علم ازلی خود فرستاده و فرشتگان نیز گواهی دهند، و گواهی خدا تو را کفایت است.

167) آنان که کافر شده و مردم را هم از راه خدا بازداشتند، همانا سخت به گمراهی فرو رفته و از راه سعادت و نجات دور افتادند.

168) آنان را که کافر و ستمگر شدند هیچگاه خدا نخواهد آمرزید و به راهی (از راههای خیر و سعادت) هدایت ننماید.

169) مگر به راه دوزخ که در آن جاوید معذّب خواهند بود و خدا را این کار (یعنی انتقام کشیدن از ستمکاران عالم) آسان است.

170) ای مردم! همانا آن پیغمبر حق (محمّد مصطفی«ص»، برای هدایت شما) از جانب خدا آمد، چنانچه ایمان آرید (در دنیا و عقبی) برای شما بهتر است و اگر کافر شوید پس (بدانید که از این کفر به خود زیان رسانیده اید و خدا از کفرتان بی زیان و از اطاعت شما بی نیاز است زیرا) هر چه در آسمان و زمین است همه ملک خدا است و خدا (به احوال هر مؤمن و کافر) دانا و (در ثواب و عقاب آن) درستکار است.

171) ای اهل کتاب (ای علماء نصاری!) در دین خود اندازه نگهدارید و درباره خدا جز به راستی سخن مگوئید؛ در حق مسیح عیسی بن مریم جز این نشاید گفت که او رسول خدا است و کلمه ی الهی و روحی از عالم الوهیّت است که به مریم فرستاده، پس به خدا و همه ی فرستادگانش ایمان آرید و به تثلیث قائل نشوید (آب وابن و روح القُدُس را خدا نخوانید)، از این گفتار شرک بازایستید بهتر است که جز خدای یکتا خدائی نیست، خدا منزّه و برتر از آن است که او را فرزندی باشد، هرچه در آسمان و زمین است همه ملک اوست و خدا تنها به نگهبانی همه ی موجودات عالم، کافی است.

172) هرگز مسیح اِبا و استنکاف ندارد از بنده ی خدا بودن و فرشتگان مقرّب نیز (به بندگی او معترفند) و هرکس از بندگی خدا سرپیچد و دعویِ برتر کند، زود باشد که خدا همه را بسوی خود محشور سازد.

173) پس هر که ایمان آورده و نیکوکار شده اجر و ثواب او را تامّ و کامل میدهد و به فضل خود بر آن می افزاید و هر کس (از بندگی خدا) سرپیچی و سرکشی کرده او را به عذابی دردناک معذّب خواهد فرمود و خلق بر (نجات) خود جز خدا هیچ کس را یار و یاور نخواهند یافت.

174) ای مردم! برای هدایت شما از جانب خدا برهانی محکم آمد (رسولی با آیات و معجزات فرستاده شد) و نوری تابان به شما فرستادیم.

175) پس آنان که به خدا گرویدند و به او متوسّل شدند بزودی به جایگاه رحمت و فضل خود (یعنی به بهشت ابدی) آنها را درآورده و به راه راست (راه سعادت و کمال) رهبری نماید.

176) (ای پیغمبر!) از تو درباره ی کَلاله (یعنی برادر و خواهر پدری یا پدری و مادری) فتوی خواهند، بگو: خدا چنین فتوی میدهد که هرگاه کسی بمیرد و فرزند نداشته و او را خواهری باشد، وی را نصف تَرِکه است و او نیز از خواهر ارث بَرد، اگر خواهر را فرزند نباشد و اگر میّت را دو خواهر باشد آنها را دو ثلث ترکه است و اگر میّت را چندین برادر و خواهر است در این صورت ذکور دو برابر اِناث ارث برند؛ خدا احکام خود را (برای هدایت شما) بیان کند که مبادا گمراه شوید و خدا به همه ی مصالح خلق دانا است.