سوره نساء (آیات 91 الی 100)

  

91) گروهی دیگر را خواهید یافت که میخواهند از شما (به اظهار اسلام) و از قوم خود (به اظهار کفر) ایمنی یابند و هرگاه که راه فتنه گری و شرک بر آنها باز شود، به کفر حود بازگردند، پس اگر (از فتنه انگیزی و نفاق با شما) کناره نگرفتند و تسلیم شما نشدند و از آزار شما دست نکشیدند، در این صورت آنها را هر جا یافتید گرفته و به قتل رسانید، ما شما را بر جان و مال این گروه تسلّطی کامل بخشیدیم.

92) هیچ مؤمنی را نرسد که مؤمنی را به قتل رساند مگر آنکه به اشتباه و خطا مرتکب آن شود و در صورتی که به خطا هم مؤمنی را مقتول ساخت به کفاره این خطا بنده ی مؤمنی آزاد کند و خونبهای آن به صاحب خون تسلیم نماید مگر آنکه دیه را ورثه به قاتل ببخشند، و اگر این مقتول با آنکه مؤمن است از قومی است که با شما دشمن و محاربند در این صورت قاتل (دیه ندهد) لیکن بر اوست که بنده ی مؤمنی را آزاد کند، و اگر مقتول بر قومی است که میان شما و آن قوم عهد و پیمان برقرار بوده پس خونبها را به صاحب خون پرداخته و بنده ی مؤمنی به کفاره نیز آزاد کنید و اگر بنده ای نیابید بایستی دو ماه متوالی روزه دارید، این توبه ای است که از طرف خدا پذیرفته است و خدا (به اعمال خلق و جزاء آن) آگاه و بصیر و به همه ی امور عالم وجود دانا و حکیم است.

93) و هرکس مؤمنی را به عمد بکشد، مجازات او آتش جهنم است که در آن جاوید معذّب خواهد بود، خدا بر او خشم و لعن کند و عذابی بسیار شدید مهیا سازد.

94) ای اهل ایمان! چون در راه دین خدا بیرون روید (در کار دشمن و دوست) تحقیق و جستجو کنید و به آن کس که اظهار اسلام کند و به شما سر تسلیم فرود آورد نسبتِ کفر مدهید تا (به بهانه ای) مال و جانش را بر خود حلال کنید و از متاع ناچیز دنیا چیزی غنیمت برید که غمایم بی شمار نزد خدا است. اسلام شما هم اوّلِ امر همچنین اظهار و تسلیمی بیش نبود تا وقتی که خدا بر شما (به نور ایمان) منّت گذاشت (تا از ظاهر اسلام به حقیقت ایمان رسیدید) پس اکنون باید تحقیق کنید (و به هوس و طمع در جان و مال مردم کسی را به کفر نسبت مدهید) که خدا به هرچه کنید از باطن شما کاملأ آگاه است.

95) هرگز مؤمنانی که به هیچ عذری (مانند نابینائی، مرض، فقر و غیره) از کار جهاد بازنشینند، با آنان که به کال و جان کوشش کنند (در مراتب ایمان) یکسان نخواهند بود، خدا مجاهدان فداکار را به مال و جان را بر بازنشستگان، بلندی و برتری بخشیده و همه ی اهل ایمان را وعده ی نیکوتر (که دخول بهشت است) فرموده و مجاهدان را بر بازنشستگان به اجر و ثوابی بزرگ برتری داده است.

96) این درجات بخشایش و رحمت اوست و خدا (درباره ی خلق) آمرزنده و مهربان است.

97) آنان که هنگام (مرگ و) قبض روح، ظالم و ستمگر بمیرند، فرشتگان از آنها بازپرسند که در چه کار بودید؟ (و چرا به ایمان و اعمال نیک برای آخرت نپرداختید؟) پاسخ دهند که: ما در روی زمین مردمی ضعیف و ناتوان (و اسیر ظلم حکّام جاهل و کافر) بودیم، فرشتگان گویند: آیا زمین خدا پهناور نبود که در آن سفر کنید (و از محیط جهل و کفر به سرزمین علم و ایمان شتابید؟ از آنها عذر نپذیرند و) مأوای ایشان جهنم است و بازگشت آنها به جایگاه بسیار بدی است (که محلّ قهر و عذاب خدا است).

98) مگر آن گروه از مردان و زنان و کودکان که به راستی ناتوان بودند (به حقیقت فقیر و یا عاجز یا مریض و غیره بودند) که گریز و چاره ای بر ایشان میسّر نبود و راهی به نجات خود (از آن دارِ کفر) نمی یافتند.

99) آنها امیدوار به عفو و بخشش خدا باشند، خدا گناهشان را می بخشد که خدا بخشنده و آمرزنده ی بندگان است.

100) و هرکس در راه خدا از وطن خویش هجرت کند، در زمین (پهناور خدا) برای آسایش و گشایش امورش جایگاه بسیار خواهد یافت؛ و هرگاه کسی را از خانه خویش (و شهر خود) برای هجرت به سوی خدا و رسول (و حفظ مقام ایمان) بیرون آید و در سفر، مرگ، وی را فرا رسد اجر و ثواب چنین کسی بر خدا است (یعنی به یقین خدا در دو عالم بر او رحمت و تفضّل خواهد فرمود) و خدا پیوسته (بر خلق) آمرزنده و مهربان است.