سوره نساء (آیات 101 الی 110)

 

101) و هنگامی که در سفر باشید باکی برای شما نیست که نماز را کوتاه به جای آرید (چهار رکعت را دو رکعت کنید) هرگاه بیم آن دارید که کافران شما را به رنج و هلاکت اندازند (و ای مؤمنان از کافران هیچگاه غافل ننشینید) که دشمنی کفّار نسبت به شما (مسلمین) کاملأ آشکار است.

102) و هرگاه (ای رسول گرامی، در سفرهای جهاد) شخص تو (یا فرمانداران از طرف تو) در میا سپاه اسلام باشی و نماز بر آن بپای داری، باید سپاهی با تو مسلّح به نماز ایستند، و چون سجده ی نماز به جای آورند این سپاه برای حفاظت رفته، و گروهی که نماز نخوانده اند به نماز آیند، و البتّه با لباس جنگ و با اسلحه، زیرا کافران آرزو و انتظار آن دارند که شما از اسلحه و اسباب خود غفلت کنید و ناگهان یکباره به شما حمله ور شوند، و چنانکه بارانی یا مرضی شما را از برگرفتن سلاح به رنج اندازد باکی نیست اسلحه را فرو گذارید ولی البتّه از دشمن در حذر باشید (لیکن به وعده ی خدا بر فتح خود مطمئن باشید) که خدا برای کافران عذابی سخت خوار کننده مهیّا ساخته.

103) پس آنگاه که از نماز فراغت یافتید (خصوص در حال جنگ که از نماز کامل بازماندید) باز در همه ی احوال ایستاده، نشسته و بر پهلو (و هر حال که بتوانید) خدا را یاد کنید، سپس که (از آسیب دشمن) ایمن شدید، در این حال نماز (کامل) به جای آورید که نماز برای اهل ایمان حکمی معیّن و واجب و لازم است.

104) و نباید (از تعقیب کردن) در کار دشمنان سستی و کاهلی کنید که اگر شما از آنان به رنج و زحمت می افتید، آنها نیز از دست شما رنج میکشند با اسن فرق که شما به لطف خدا (و بهشت ابد) امیدوارید و آنها (چون بی ایمانند به خدا و اجر قیامت) امیدی ندارند و خدا دانا و حکیم (و کریم) است (و امیدواران را محروم نمی سازد).

105) (ای پیغمبر!) ما بسوی تو قرآن را به حق فرستادیم تا به آنچه خدا به وحی خود بر تو پدید آرد میان مردم حکم کنی و نباید بر نفع خیانتکاران با مؤمنان (و بی تقصیران) به خصومت برخیزی. (در سبب نزول آیه اقوالی است: یکی آنکه طهمة بن ابیرق زرهی از قتاده ی نعمان دزدید و به مرد یهودی سپرد، سرقت او کشف شد، طعمه به آن یهودی نسبت داد و با قومش نزد رسول شکایت کرد که قتاده دزدیِ یهودی را به من بسته، رسول خواست با قتاده و یهودی خصومت کند، آیه نازل شد).

106) و از خدا آمرزش طلب که خداوند البتّه آمرزنده و مهربان است.

107) و هرگز برای خاطر مردمی که با نفوس خود خیانت میکنند (با اهل ایمان و مردم بی تقصیر) جدال مکن که همانا خدا آن را که خیانتکار و بد عمل است، دوست نمی دارد.

108) مردم خیانتکار در کار خیانت از خلق شرم میکنند و از خدا شرم نمیکنند و شبانگاه که سخنانی نادرست و ناپسند (برای اتّهام خلق) در دل می اندیشند خدا در آن حال هم با آنها است و خدا به هرچه کنند آگاه است.

109) به فرض که شما خود از طرف آنها برای زندگانی دنیا دفاع توانید کرد، کدام کس طرفداری آنها را روز قیامت خواهد نمود؟ (و که آنها را از عقاب خدا نجات تواند داد؟) و یا چه کس به کفالت و وکالت آنها تواند برخاست؟

110) هر که عمل زشتی از او سر زند یا به خویشتن ظلم کند سپس از خدا طلب آمرزش و عفو کند، خدا را بخشنده و مهربان خواهد یافت.