سوره مائده (آیات 31 الی 40)

 

31) آنگاه خدا کلاغی را برانگیخت که زمین را به چنگال٫ گود نماید تا به او بنماید که چگونه بدن مرده ی برادر را زیر خاک پنهان سازد٫ (قابیل با خود) گفت: ای وای بر من٫ آیا من از آن عاجزترم که مانند این کلاغ باشم تا جسد برادر را زیر خاک پنهان کنم؟ (پس برادر را به خاک سپرد) و از این کار سخت پشیمان گردید.

32) بدین سبب بر بنی اسرائیل چنین حکم نمودیم که هر که نفسی را بدون حق یا بی آنکه فساد و فتنه ای در روی زمین کند٫ به قتل رساند٫ مثلِ آن باشد که همه ی مردم را کشته و هر که نفسی را حیات بخشد (از مرگ نجات دهد) مثل آن است که همه ی مردم را حیات بخشیده (که یکتن منشأ حیات خلقی تواند شد) و هر آینه رسولان ما بسوی خلق با ادلّه و معجزات آمدند٫ سپس بسیاری از مردم بعد از فرستادن رسول باز روی زمین بنای اِفساد و سرکشی را گذاشتند.

33) همانا کیفر آنان که با خدا و رسول او به جنگ برخیزند و فساد کوشند٫ در زمین٫ جز این نباشد که آنها را به قتل رسانند یا به دار کشند و یا دست و پایشان به خلاف ببُرند (یعنی دست راست را با پای چپ و یا به عکس) یا با نفی و تبعید از سرزمین صالحان دور کنند؛ این ذلّت و خواری٫ عذابِ دنیویِ آنها است و امّا در آخرت باز (در دوزخ) به عذابی بزرگ معذّب خواهند بود.

34) مگر آنان که پیش از آنکه بر آنها دست یابید٫ توبه کنند٫ پس بدانید که خدا (بر گنهکاران) بخشنده و مهربان است (و تائبان را هرگز عذاب نخواهد داد).

35) ای اهل ایمان! از خدا بترسید و (بوسیله ی ایمان و پیروی اولیاء حق) به خدا توسّل جوئید و در راه او جهاد کنید٫ باشد که رستگار شوید.

36) آنان که کافر شدند٫ اگر دو برابر آنچه در روی زمین است فدا آرند تا به آن خود را از عذاب روز قیامت باز رهانند٫ هرگز از آنها قبول نشود و آنان را (به دوزخ) عذاب دردناک خواهد رسید.

37) و آنها دائم آرزوی آن کنند که (ای کاش) از آتش دوزخ بیرون شوند و هرگز به در نخواهند شد که عذاب آنان دائم و پایدار است.

38) دست مردِ دزد و زنِ دزد را به کیفر عملشان ببُرید٫ این عقوبتی است که خدا بر آنان مقرّر داشته و خدا (بر هر کار) مقتدر و (به مصالح خلق) دانا است.

39) پس هر که بعد از ستمی که کرده توبه نمود و کار خود را اصلاح کرد٫ از آن پس خدا او را خواهد بخشید که خدا بخشنده و مهربان است.

40) آیا ندانستی که مُلک آسمان و زمین خدا را است٫ هر که را خواهد عذاب کند و درگذرد از هر که خواهد و او بر هر چیز توانا است؟

سوره مائده (آیات 21 الی 30)

  

21) پس ای قوم! به سرزمین مقدّسی که خدا سرنوشت شما گردانید٫ داخل گردید و پشت به حکم خدا مکنید که زیانکار میشوید.

22) قوم موسی گفتند: در آن سرزمین مقدّس گروهی مقتدر و قاهر و ستمکار هستند و هرگز تا آنها از آنجا بیرون نشوند ما داخل نخواهیم شد٫ هرگاه آنان بیرون شدند ما داخل میشویم.

23) دو نفر مرد خدا ترس (یوشع و کالب) که مورد عنایت و لطف خدا بودند گفتند: شما بر آنها از این در (که خدا فرمود) درآئید٫ چون درآمدید٫ آنگاه محقّقأ بر آنها غالب خواهید شد٫ (و نترسید) و بر خدا توکل کنید اگر بدو گرویده اید.

24) باز قوم گفتند: ای موسی! هرگز ما در آنجا مادامی که آنها باشند ابدأ در نیائیم٫ پس تو برو به اتفاق پروردگارت با آنها قتال کنید ما اینجا خواهیم نشست (تا پس از فتح شما در آنجا داخل شویم).

25) (موسی) گفت: خدایا! من جز بر خود و برادر خود مالک و فرمانروا نیستم٫ تو میان ما و این قوم فاسق (که فرمان خدا نمی برند) جدائی انداز.

26) (خدا) گفت: چون مخالفت امر کردند شهر را بر آنان حرام کرده و چهل سال بایستی در بیابان حیران و سرگردان باشند٫ پس تو بر این گروه فاسق متأسف مباش.

27) و بخوان بر آنها به حقیقت و راستی حکایت دو پسر آدم (قابیل و هابیل) را که تقرّب به قربانی جستند٫ از یکی پذیرفته شد و از آن دیگری پذیرفته نشد٫ (قابیل به برادرش هابیل که قربانیش قبول شد) گفت: من تو را البتّه خواهم کشت٫ (هابیل) گفت: (مرا گناهی نیست) که خدا قربانی متّقیان را خواهد پذیرفت.

28) اگر تو به کشتن من دست بیاوری٫ من هرگز به کشتن تو دست دراز نخواهم کرد که من از خدای جهانیان میترسم.

29) من خواهم که گناه (کشتن) من و گناه (مخالفت) تو٫ هر دو٫ به تو بازگردد تا تو اهل آتش جهنّم شوی که آن آتش٫ جزای ستمکاران است.

30) آنگاه (پس از این گفتگو) هوای نفس٫ او را بر کشتن برادرش ترغیب نمود تا او را به قتل رساند و بدین سبب از زیانکاران (دو عالم) گردید.