سوره نساء (آیات 151 الی 160)

 

151) به حقیقت کافر اینها هستند و ما برای کافران عذابی خوارکننده مهیّا ساخته‍ایم.

152) و آنان که ایمان به خدا و رسولانش آورند و تفرقه میان خدا و هیچیک از پیمبران نیفکندند، اینها را خدا به زودی اجر کامل عطا کند و خدا پیوسته در حقّ بندگان بخشنده و مهربان است.

153) (ای پیغمبر!) اهل کتاب (یهودان) از تو درخواست کنند که (یکدفعه) بر آنان کتابی از آسمان فرود آری (از تقاضای بیجا و عادت جاهلانه‍ی آنها دلتنگ مباش) از موسی نیز درخواستی بالاتر از این کردند که گفتند: خدا را به چشم ما آشکار بنما؛ پس آنها را به سبب این تقاضا که از روی جهل و سرکشی کردند صاعقه‍ی سوزان درگرفت و پس از آن همه آیات خدا و معجزات موسی باز گوساله‍پرستی اختیار کردند، باز ما (به لطف ذاتی خود) از این کار زشت آنان نیز (چون توبه کردند) درگذشتیم و به موسی حجّت و برهانی آشکار بخشیدیم.

154) و کوه طور را برای اتمام حجّت و اخذ پیمان بر فرازِ سرِ آنها بلند گردانیدیم و آنها را گفتیم: به حال سجده بدین درگاه درآئید، و نیز گفتیم: از حکم روز شنبه تعدّی مکنید، و از آنها پیمانی سخت گرفتیم.

155) پس چون پیمان شکستند (و با اوامر حق مخالفت کردند) و به آیات خدا کافر شدند و پیمبران حق را به ناحق کشتند (خدا آنان را به کیفر رسانید و همه‍ی این قبائح را به جای آوردند) بدین عذر که گفتند: دلهای ما در پرده است (و دروغ گفتند) بلکه خدا به سبب کفر آنها مُهر بر دل نهاد که بجز اندکی ایمان نیاوردند.

156) و هم به واسطه‍ی کفرشان و هم بهتان بزرگشان بر مریم.

157) و هم از این رو که (به دروغ) گفتند: ما مسیح بن مریم رسول خدا را کشتیم در صورتی که او را نه کشتند و نه به دار کشیدند، بلکه بر آنها امر مشتبّه شد و همانا آنان که درباره‍ی او عقاید مختلف اظهار داشتند از روی شک و تردید سخنی گفتند و عالِم به او نبودند جز آنکه از پی گمان خود می‍رفتند و به طور یقین (شما مؤمنین بدانید که) مسیح را نکشتند.

158) بلکه خدا او را به سوی خود بالا برد و پیوسته خدا بر هر کار (و بر همه‍ی ملک بی نهایت وجود) مقتدر و کارش همه از روی حکمت است.

159) و هیچ کس از اهل کتاب نیست جز آنکه پیش از مرگ به وی (یعنی به عیسای روح الله) ایمان خواهد آورد، و روز قیامت، او بر نیک و بدِ آنان گواه خواهد بود.

160) پس به جهت ظلمی که یهود (درباره پیمبران و عیسی و در حق نفس خود) کردند و هم بدین جهت که بسیاری مردم را از راه خدا منع نمودند، ما نعمتهای پاکیزه‍ی خود را بر آنان حلال بود، حرام کردیم.

سوره نساء (آیات 141 الی 150)

 

141) منافقان آن کسانند که نگران و مراقب حال شما هستند که اگر برای شما فتح و ظفری پیش آید (برای اخذ غنیمت) گویند: نه آخر ما با شما مسلمانان بودیم؟ و اگر کافران را فاتح و بهره‍‍مند بینند، به آنها گویند: نه این بود که ما شکا را به اسرار و احوال مسلمانان آگاه کردیم و شما را از آسیب مؤمنان نگهداری نمودیم (تا فاتح شوید)؟ پس خدا فردای قیامت میان شما (مؤمنان) و آن گروه (کافر منافق) حکم کند (او شما را بهشتی گرداند و آنان را به دوزخ محکوم کند) و خدا هیچگاه برای کافران نسبت به اهل ایمان راه تسلّط باز نخواهد نمود.

142) همانا منافقان با خدا مکر و حیله میکنند و خدا نیز با آنها مکر میکند (یعنی مکرشان را باطل می‍سازد و بر آن مکر و نفاق مجازاتشان هم خواهد کرد) و چون به نماز آیند با حال بی‍میلی و کسالت و برای ریاکاری آیند و ذکر خدا را جز اندک (آنهم به قصد ریا) نکنند.

143) دو دل و مردّد باشند، نه بسوی مؤمنان یکدل می‍روند و نه به جانب کافران، و هر که را خدا گمراه کند (یعنی با نمودن راه هدایت باز به اختیار، راه ضلالت پوید و خدا او را به خود واگذارد تا گمراه شود) پس هرگز او را به راه هدایت نخواهی یافت.

144) ای اهل ایمان! مبادا کافران را به دوستی گرفته و مؤمنان را رها کنید، آیا می‍خواهید خدا را بر (عقاب کفر و عصیان) خود حجّتی آشکار گردانید؟

145) البتّه منافقان را در جهنم پست‍ترین جایگاه است و برای آنان هرگز یاوری نخواهی یافت.

146) مگر آنها که توبه نموده و تباهکاری خود را اصلاح کردند و به خدا (و به دین خدا) درآویختند و به کتاب حق متوسّل شدند و دین خود را برای خدا خالص گردانیدند، پس این گروه در صف مؤمنان باشند و بزودی خدا به مؤمنان اجر و ثواب بزرگ عطا خواهد نمود.

147) اگر شما از لطف خدا شکرگزار باشید و به او ایمان آرید، خدا چه غرضی دارد که شما را عذاب کند؟ که خدا در مقابل نعمت، شکر شما را می‍پذیرد و علمش به صلاح خلق محیط است.

148) خدا دوست نمی‍دارد کسی که به گفتار زشت (به عیب خلق) صدا بلند کند مگر آنکه ظلمی به او رسیده باشد (که هرگاه از دست ظالم فریاد و دادخواهی کند و زشتی عمل او را فاش گوید در این صورت روا است) که خدا شنوا (به اقوال) و دانا (به احوال بندگان) است.

149) اگر (دربارهء خلق) به آشکار یا پنهان، نیکی کنید؛ یا از بدیِ دیگران درگذرید (بسیار محبوب خدا است) که خدا همیشه از بدیها در می‍گذرد با آنکه بر انتقام توانا است.

150) آنان که به خدا و رسولان او کافر شوند و خواهند که میان خدا و پیغمبرانش جدائی اندازند (یعنی گویند که اینان فرستادهء خدا نیستند) و گویند که: ما به برخی از گفتار انبیاء ایمان نیاوریم و خواهند که میان کفر و ایمان راهی (از روی هوا و هوس) اختیار کنند.

سوره نساء (آیات 131 الی 140)

 

131) هر چه در آسمان و زمین است همه ملک خدا است، و ما هم به آنان که پیش از شما بر آنها کتاب فرستاده شد و هم به شما سفارش اکید کردیم که پرهیزکار و خداترس باشید و اگر همه کافر شوید خدا که ملک آسمان و زمین او را است (به طاعت شما محتاج نیست) که خدا (به ذات خویش) بی‍نیاز و ستوده صفات است.

132) هر چه در آسمانها است و آنچه در زمین است همه ملک خدا است و تنها خدا به نگهبانیِ خلق کافی است.

133) ای مردم! خدا اگر بخواهد همه‍ی شما را (که ملک دنیا را قدرت خود می‍پندارید) به کلی از دنیا میبرد و قومی دیگر می‍آورد و البتّه خدا بر این کار مقتدر و توانا است.

134) هر که ثواب و نعمت دنیا را طالب است (از خدا بخواهد که) ثواب دنیا و آخرت هر دو نزد خداست و خدا (به دعاء خلق) شنوا و (به احوالشان) بینا است.

135) ای اهل ایمان! نگهدار عدالت باشید و برای خدا (یعنی موافق حکم خدا) گواهی دهید هر چند بر ضرر خود یا پدر و مادر و خویشان شما باشد، برای هر کس شهادن می‍دهید چه فقیر باشد یا غنی (شما نباید در حکم و شهادت طرفداری از هیچکدام کرده و از حق عدول نمائید که) خدا به رعایت حقوق آنها اولی است، پس شما در حکم و شهادت، پیرویِ هوای نفس مکنید تا عدالت نگاه دارید و اگر زبان را در شهادت طوری بگردانید (که سخن بر نفع شما مبهم و مُجمَل شود) و یا از بیان حق خودداری کنید، خدا بر هر چه کنید آگاه است.

136) ای کسانی که (به زبان) ایمان آورده‍اید! (به حقیقت و از دل، هم) ایمان آورید به خدا و رسول او و کتابی که به رسول خود فرستاد (یعنی قرآن) و کتابی که پیش از این فرستاده شده (تورات و انجیل و غیره) و هر که به خدا و فرشتگان و کتابهای آسمانی و رسولان و روز قیامت کافر شود، سخت به گمراه فرو مانده و (از راه نجات و سعادت دور افتاده) است.

137) آنان که نخست ایمان آوردند، سپس کافر شدند، باز ایمان آورده، دگر بار کافر شدند، پس بر کفر خود افزودند، اینان را خدا نخواهد بخشید و به راهی هدایت نخواهد فرمود.

138) منافقان را بشارت ده که بر آنان عذاب دردناک خواهد بود.

139) آن گروه که کافران را دوست گرفتند و مؤمنان را ترک گفتند، آیا نزد کافران عزّت می‍طلبند؟ (خطا می‍روند که) عزّت، همه نزد خدا است.

140) آیا در کتاب الهی این حکم بر شما (منافقان) فرستاده شد که چون آیات خدا را شنیدید بدان کافر شوید و استهزاء کنید؟ پس (شما مؤمنان) با این گروه (منافق) مجالست مکنید تا (از سخن استهزاء قرآن) در حدیثی دیگر داخل شوند که (اگر هنگامی که قرآن و مسلمانی را استهزاء کنند با آنها همنشین شوید) آنگاه شما هم به حقیقت مانند آن منافقان هستید، و خدا منافقان را با کافران در جهنم، جمع خواهد کرد.