سوره مائده (آیات 11 الی 20)

 

11) ای اهل ایمان! یاد آرید نعمت خدا را بر خود آنگاه که همّت گماشتند گروهی که بر شما دست یابند و خدا دست ستم آنها را از شما کوتاه نمود، پس از خدا بترسید (نه از خلق) و باید اهل ایمان (نظر به خلق نداشته و) تنها بر خدا توکّل کنند.

12) و همانا خدا از بنی اسرائیل عهد گرفت و دوازده بزرگ میان آنها برانگیختیم (که پیشوای هر سِبطی باشند) و خدا بنی اسرائیل را گفت: من (در هر حال) با شمایم هرگاه نماز بپا دارید و زکوة بدهید و به فرستادگان من ایمان آورید و از آنها اِعزاز و یاری کنید و خدا را قرض نیکو دهید (یعنی به بندگان خدا بی منّت قرض بدون ربا دهید) در این صورت گناهان شما بیامرزم و شما را در بهشتی داخل گردانم که زیر درختانش نهرها جاری است. پس هرکس از شما پس از عهد خدا (یعنی آمدن کتاب و رسولان و حجّتهای آسمانی) کافر شد، سخت از راه راست (و طریق سعادت) دور افتاده است.

13) پس چون (بنی اسرائیل) پیمان شکستند، آنان را لعنت کردیم و دلهایشان را سخت گردانیدیم (که موعظه در آنها اثر نکرد)، کلمات خدا را از جای خود تغییر می دادند و از بهره ی آن کلمات که به آنها پند داده شد (در تورات) نصیب بزرگی را از دست دادند و (تو ای رسول ما) دایم بر خیانتکاری و نادرستیِ آن قوم مطلّع میشوی جز قلیلی از آنها (مانند عبدااله بن سلام) که مردمی با ایمان و نکوکارند، پس تو از آنها درگذز و از کار بدشان عفو کن که همانا خدا نیکوکاران را دوست میدارد.

14) برخی از آنان که گفتند: ما به کیشِ عیسی هستیم (یعنی نصاری) از آنها عهد گرفتیم (که پیرو کتاب و رسول خدا باشند) آنان نیز از آنچه (در انجیل) پند داده شدند، نصیب بزرگی را از دست دادند (و با حق مخالفت کردند) ما هم به کیفر عملشان آتش جنگ و دشمنی را تا قیامت میان آنها برافروختیم و بزودی خدا آنها را بر عاقبت بدِ آنچه میکنند آگاه خواهد ساخت (این آیه از اخبار غیب است).

15) ای اهل کتاب! رسول ما آمد تا حقایق و احکام بسیاری از آنچه از کتاب آسمانی (تورات و انجیل) را پنهان میدارید برای شما بیان کند و از سر بسیاری (از خطاهای شما) درگذرد، همانا از جانب خدا برای هدایت شما نوری عظیم (و رسولی بزرگ) و کتابی (چون قرآن) به حقّانیّت، آشکار آمد.

16) خدا بدان کتاب هرکس را که از پی رضا و خشنودی او راه سلامت پوید، هدایت کند و او را از تاریکیِ جهل و گناه بیرون آرد و به عالم نور داخل گرداند و به راه راست (سعادت) وی را رهبری کند.

17) همانا آنان که گفتند: خدا محقّقأ همان مسیح بن مریم است، کافر شدند؛ بگو (ای پیغمبر): کدام قدرت میتواند کسی را از قهر و قدرت خدا نگهدارد اگر خدا بخواهد عیسی بن مریم و مادرش و هر که در روی زمین است همه را هلاک گرداند؟ (پس بدانید که هرچه قابل فنا است خدا نیست) که آسمانها و زمین و هرچه بین آنها است، هرچه را بخواهد خلق میکند و او بر (ایجاد و اِهلاکِ) همه چیز توانا است.

18) یهود و نصاری گفتند: ما پسران خدا و دوستان اوئیم، بگو (ای پیغمبر): اگر چنین است پس او چرا شما را به گناهانتان عذاب میکند؟ (پس این دعوی دوستی دروغ است) بلکه شما از آنچه خدا خلق کرده بشری بیش نیستید (که او از خلق خود) هر که را بخواهد می بخشد و هر که را بخواهد عذاب میکند که آسمانها و زمین و هرچه بین آنها است همه ملک خدا است و بازگشت همه در قیامت بسوی اوست.

19) ای اهل کتاب! رسول ما آمد تا برای شما حقایق دین را بیان کند در روزگاری که پیغمبری نبود تا نگوئید: به ما رسولی که بشارت و بیم (به ثواب و عقاب) دهد، نیامد (که ما هدایت یابیم)، پس از آن رسولِ بشارت و بیم آور به سوی شما آمد و خدا بر هر چیز (از فرستادن رُسُل و کتاب و غیره) توانا خواهد بود.

20) یاد کن آن هنگام را که موسی به قوم خود گفت: ای قوم! نعمت خدا را به خاطر آرید آنگاه که در میان شما پیغمبران فرستاد و شما را پادشاهی داد و به شما آنچه را که به هیچ یک از اهل عالم نداد، عطا کرد.