مبارک

 

 

عید فطر مبارک

خداوندا!

 

خداوندا!

اگر بخواهم آنچه در ذهن دارم با تو بگویم،

هزاران جلد کتاب می شود

ولی آنچه در دل دارم یک جمله بیش نیست:

دوستت دارم.

خدایا

 

خدایا! سخاوت و بزرگی تو نهایتی ندارد، تو مثال دریایی بی‌کرانی و من چون قطره‌ای ناتوان! کاش میشد بسان پرنده‌ای در کوچه‌های غبارآلود زمانه آنقدر پرواز کنم تا به تو برسم! خدایا میخواهم از این زمین آلوده‌ی خاکی، از این زندگی پر هیاهو رها و چنان قطره‌ای در دریای عظمت تو فنا شوم!

سوره آل عمران (آیات 181 الی 200)

 

181) محققأ خدا شنید سخن جاهلانه‌ی آن کسانی را که (چون دستور آمد که به خدا قرض‌الحسنه بدهید، آنها به تمسخر) گفتند: پس خدا فقیر است و ما دارا، البتّه ما گفتارشان را ثبت خواهیم کرد با این گناه بزرگ که انبیاء را به ناحق کشتند (در روز کیفر) گوئیم: بچشید عذاب آتش سوزان را.

182) این عذاب را به دست خود پیش فرستادید و خداوند هرگز در حقّ بندگان خود ستم نخواهد کرد.

183) آن کسانی که گفتند: خدا از ما پیمان گرفته که به هیچ پیغمبری ایمان نیاوریم تا آنکه او قربانی آورد که در آتش بسوزد، بگو (ای پیغمبر!) که: پیش از من پیغمبرانی آمده و برای شما هرگونه معجزه آورده و این را هم که خواستید نیز، آوردند، پس اگر راست می‌گوئید و به این شرط ایمان می‌آورید، برای چه آن پیغمبران را کشتید؟

184) پس (ای پیغمبر!) اگر تو را تکذیب کردند غمگین مباش که پیغمبرانِ پیش از تو را هم که معجزات و زبورها و کتاب آسمانی روشن بر آنها آوردند نیز تکذیب کردند.

185) هر نَفْسی شربت مرگ را خواهد چشید و محققّأ روز قیامت همه‌ی شما به مزد اعمال خود کاملأ خواهید رسید، پس هر کس خود را از آتش جهنّم دور داشت و به بهشت ابدی درآمد، چنین کس فیروزی و سعادت ابدی یافت (و بدانید) که زندگانی دنیا به جز متاعی فریبنده (فناپذیر هیچ) نخواهد بود.

186) محقّقأ شما را به مال و جان آزمایش خواهند کرد و بر شما از زخم زبان آنها که پیش از شما کتاب آسمانی به آنها نازل شد آزار بسیار خواهد رسید و اگر صبر پیشه کرده و پرهیزکار شوید (البتّه ظفر یابید) که ثبات و تقوی سبب نیرومندی و قوّتِ اراده در کارها است.

187) و چون خدا پیمان گرفت از آنان که کتاب به آنها داده که: حقایق کتاب آسمانی را برای مردم بیان کنید و کتمان مکنید، پس آنها عهد خدا را پشت سر انداخته آیات الهی را به بهائی اندک فروختند و چه بد مُعامله‌ی پُر زیانی کردند.

188) (ای پیغمبر!) مپندار آنهائی که به کردار زشت خود شادمانند و دوست دارند که مردم به اوصاف پسندیده‌ای که هیچ در آنها وجود ندارد آنها را ستایش کنند، البتّه گمان مدار که (به این تظاهرها) از عذاب خدا رهائی دارند که آنها را به دوزخ عذاب دردناک خواهد بود.

189) خداست مالکِ مُلکِ آسمان و زمین و خدا بر هر چیز توانا است.

190) محقّقأ در خلقت آسمان و زمین و رفت و آمد شب و روز (بر وجود حق و علم و قدرت و حکمتش) دلائل روشنی است برای خردمندان عالم.

191) آنهائی که در هر حال، ایستاده و نشسته و خفتن، خدا را یاد کنند و دائم فکر در خلقت آسمان و زمین کرده (و گویند:( پروردگارا! تو این دستگاهِ با عظمت را بیهوده نیافریده‌ای، پاک و منزّهی، ما را به لطف خود از عذاب دوزخ نگاهدار.

192) ای پروردگار ما! هر که را تو در آتش افکنی، او را سخت خوار کرده‌ای و او ستمکار بوده و ستمگران را هیچکس یاری نخواهد کرد.

193) پروردگارا! ما چون صدای منادی‌ای که خلق را به ایمان می‌خواند، شنیدیم، اجابت کردیم و ایمان آوردیم؛ پروردگارا! از گناهان ما درگذر و زشتی کردار ما بپوشان و محو ساز و هنگام جان سپردن ما را با نیکان و صالحان محشور گردان.

194) پروردگارا! ما را از آنچه به رسولانِ خود وعده دادی نصیب فرما و محروم مگردان که وعده‌ی تو هرگز تخلّف نخواهد کرد.

195) پس خدا دعاهای ایشان را اجابت کرد که: البتّه من (که پروردگارم) عمل هیچ کس از مرد و زن را بی‌مزد نگذارم (چه آنکه همه در نظر خدا یکسانند) بعضی مردم از بعض دیگر (برتری ندارند مگر به طاعت و معرفت) پس آنان که از وطن خود هجرت نموده و از دیار خویش بیرون شده و در راه خدا رنج کشیدند و جهاد کرده و کشته شدند همانا بدیهای آنان را (در پرده‌ی لطف خود) بپوشانم و عفو کنم و آنها را به بهشتهائی درآورم که زیر درختانش نهرها جاری است، این پاداشی است از جانب خدا و باز نزد خداست پاداش نیکو (یعنی بهشت لقای الهی).

196) تو را دنیا مغرور نکند (و غمگین نشوی) چون ببینی کافران شهرها در تصرّف آرند.

197) دنیا متاعی اندک است و پس از این جهان منزلگاه آنان جهنم است و چقدر آنجا بد و پر رنج آرامگاهی است.

198) لیکن آنان که خدا ترس و با تقوی شدند منزلگاهشان بهشتهائی است که در زیر درختانش نهرها جاری است، و بهشت، منزلِ جاودانی آنها است در حالتی که خداوند بر آنها خوانِ احسان خود بگسترده و آنچه نزد خداست برای نیکان، بهتر است.

199) همانا برخی از اهل کتاب کسانی هستند که به خدا و کتاب آسمانی شما و کتب آسمانی خودشان ایمان آوردند در حالتی که مطیع فرمان خدا بوده و آیات خدا را به بهائی اندک نفروشند، آن طایفه‌ی اهل کتاب را نزد خدا پاداش نیکو است (که هر نیک و بد را جزائی مسلّم است) و البته خدا حساب خلق را سریع و آسان خواهد رسید.

200) ای اهل ایمان! در کار دین صبور باشید و یکدیگر را به صبر و استقامت سفارش کنید و مهیّا و مراقبِ کار دشمن بوده و خداترس باشید، باشید که فیروز و رستگار گردید. 

                         

سوره آل عمران (آیات 161 الی 180)

 

161) و هیچ پیغمبری البتّه ابدأ خیانت نخواهد کرد، و هر کس خیانت کند، روز قیامت به کیفر آن خواهد رسید و بطور کلّی هر کس هر عمل نیک و بد در دنیا بجا آرد، در قیامت تمام و کامل به جزای آن برسد و به هیچکس ستمی نخواهد شد.

162) آیا کسی که (به ایمان) در راه رضای خدا قدم بردارد مانند کسی است که به کفر راه غضب خدا پیماید که منزلگاه او جهنم است و بسیار بد جایگاهی است.

163) این دو گروه مؤمن و کافر را به مراتب ایمان و کفر نزد خدا درجات مختلفه است و خداوند به هرچه می‌کنند آگاه است.

164) خدا بر اهل ایمان منّت گذاشت که رسولی از خودشان در میان آنان برانگیخت که بر آنها آیات خدا را تلاوت کند و نفوسشان را از هر نقص و آلایش پاک گرداند و به آنها احکام شریعت و حقایق حکمت بیاموزد هر چند از آن پیش، گمراهیِ آنان آشکار بود.

165) آیا هرگاه به شما مصیبتی رسد (در جنگ اُحُد) در صورتی که دو برابر آن آسیب به دشمنان رسید (در جنگ بدر) باز (از روی تعجّب) گوئید: چرا به ما (که اهل ایمانیم) رنج رسد؟ بگو (ای پیغمبر): این مصیبت از دست خود کشیدید (که نافرمانی رسول‹ص› کردید، نه آنکه خدا قادر بر نصرت شما نبود) که ایزدِ متعال بر هر چیز توانا است.

166) آنچه (در روز اُحُد) هنگام مقابله‌ی دو صف کارزار به شما رسید، به قضای خدا و مشیّت نافِذ او بود تا آنکه بیازماید اهل ایمان را تا معلوم شود حال آنانکه ثابت قدم در ایمانند.

167) و تا معلوم شود حال آنهائیکه در دین نفاق و دوروئی کردند، و چون به آنها گفته شد: بیائید در راه خدا جهاد و یا دفاع کنید، عذر آوردند که اگر ما به فنون جنگی دانا بودیم از شما تبعیّت نموده و به کارزار می‌آمدیم؛ اینان (با آنکه دعویِ ایمان دارند) به کفر نزدیکترند تا به ایمان، به زبان چیزی اظهار می‌کنند که در دل خلاف آن پنهان داشته‌اند و خدا بر آنچه پنهان می‌دارند آگاه‌تر از خود آنها است.

168) آن کسانی که در جنگ با سپاه اسلام همراهی نکرده و گفتند: اگر خویشان و برادران ما نیز سخن ما را شنیده (و به جنگ اُحُد نرفته) بودند، کشته نمی‌شدند؛ (ای پیغمبر!) به چنین منافقین بگو: پس شما که برای حفظ حیات دیگران چاره توانید کرد، مرگ را از جان خود دور کنید اگر راست می‌گوئید.

169) البتّه نپندارید که شهیدان راه خدا مُردند بلکه زنده به حیات ابدی شدند و در نزد خدا متنعّم خواهند بود.

170) آنان به فضل و رحمتی که از خداوند نصیبشان گردیده شادمانند، و به آن مؤمنان که هنوز به آنها نپیوسته‌اند و بعدأ در پی آنها به راه آخرت خواهند شتافت مژده دهند که از مُردن نترسید و از فوتِ متاع دنیا هیچ غم مخورید.

171) و آنها را بشارت به نعمت و فضل خدا دهند و اینکه خداوند البتّه اجر اهل ایمان را هرگز ضایع نگذارد.

172) آنان که دعوت خدا و رسول را اجابت کردند پس از آنکه به آنها رنج و اَلَم رسید، از آنها هر کس نیکوکار و پرهیزکار شد، اجر عظیم خواهد یافت.

173) آن مؤمنانی که چون مردمی (منافق مانند نعیم‌بن‌مسعود‌اشجعی) به آنها گفتند: لشکر بسیاری (که تمام مشرکین مکّه و پیروان ابوسفیان باشند) بر علیه شما مؤمنان فراهم شده از آنان در اندیشه و برحذر باشید (این تبلیغات و مکر دشمن بجای آنکه بیم در دل آنها افکند) بر ایمانشان بیفزود و گفتند: در مقابل همه‌ی دشمنان تنها خدا ما را کفایت است و او نیکو یاوری است.

174) پس (آن گروه مؤمنان) به نعمت و فضل خدا روی آوردند و بر آنان هیچ اَلَم و رنجی پیش نیامد و پیرو رضای خدا شدند و خداوند صاحب فضل و رحمت بی‌منتها است.

175) البتّه این سخنان شیطان است که می‌ترساند و مضطرب می‌کند به آن دوستدارانش را، شما (مسلمانان) ابدأ از این سخنان بیم و اندیشه مکنید و از من بترسید اگر اهل ایمان هستید.

176) (ای پیغمبر!) تو اندوهناک مباش که گروهی به راه کفر می‌شتابند، آنها به خداوند هرگز زیان نرسانند (بلکه خود را در دو عالم زیانکار کنند) و خدا می‌خواهد که آنان را هیچ نصیبی در عالم آخرت نباشد و نصیبشان عذاب سختِ دوزخ خواهد بود.

177) آنان که خریدار کفر شدند به عوض ایمان، هرگز زیانی به خدا نمی‌رسانند لیکن آنان را زیان عذاب دردناک خواهد رسید.

178) و البتّه آنان که به راه کفر رفتند گمان نکنند که مهلتی که ما به آنها می‌دهیم به حال آنها بهتر خواهد بود بلکه مهلت می‌دهیم برای امتحان تا بر سرکشی و طغیان خود بیفزایند و آنان را عذابی رسد که به آن سخت خوار و ذلیل شوند.

179) خداوند هرگز مؤمنان را وا نگذارد بدین حال کنونی (که مؤمن و منافق به یکدیگر مشتبهند) تا آنکه به آزمایش، بدسرشت را از پاک گوهر جدا کند، و خدا همه‌ی شما را از سرّ غیب آگاه نسازد و لیکن برای این مقام از پیغمبرانِ خود هر که را مشیّت او تعلّق گرفت، برگزیند، پس شما به خدا و پیغمبرانش بگروید که هرگاه ایمان آرید و پرهیزکار شوید (در دو عالم) اجر عظیم خواهید یافت.

180) آنان که بخل نموده و حقوق فقیران را از مالی که خدا به فضل خویش با آنها داده ادا نمی‌کنند، گمان نکنند که این بخل به منفعت آنها خواهد بود بلکه به ضرر آنها است چه آنکه آن مالی که در آن بخل ورزیده‌اند در روز قیامت طوقِ (آتشین) گردن آنها شود (آری آن روز هیچکس مالکِ چیزی نیست) و تنها خدا وارث آسمانها و زمین خواهد بود و خدا به کردار نیک و بدِ شما آگاه است.