دست دعا، چشم امید

خداوندا! ای پناهگاه تبعیدیان! گریزگاه گریزندگان! مأمن پناهندگان! مأوای سالکان! ای امید محرومان و رانده شدگان! ای منجی به هلاک افتادگان و پای در گل ماندگان!

ای نگه دارنده ی بینوایان! ای چراغ در راه ماندگان! ای دست گیرنده ی از فقر بر زمین افتادگان! و ای شنوای ناله ی فریاد در گلو ماندگان! ای مرهم زخم خوردگان! ای پشتیبان مستضعفان! ای پناه وحشت زدگان! ای فریادرس اندوهگینان! و ای قلعه ی آوارگان!

اگر پناهنده به درگاه عزّ تو نشوم، به کجا پناهنده شوم؟ مطمئن تر از قلعه ی قدرت تو کجاست؟

خدایا! گرگان درنده ی گناهانم مرا به دامن عفو تو آویخته اند، مرانم. خطاهایم مرا به کوچه ی اغماز تو کشیده اند، مخواه که نمانم. نادرستی رفتارم مرا در زیر سایه ی پرده پوشی تو نشانده است، به کس منمایانم. آلودگی ام مرا به چشمه ی عفو تو گسیل داشته است، راضی مشو که تشنه بمانم.

خدایا! من از بیم کیفر تو و وحشت انتقام تو به تو پناه آورده ام. مولای خویش را آزرده ام و از ترس مجازات او، دامن خود او را چسبیده ام. گل را شکسته ام و به دامان باغبان پناهنده شده ام. آب فطرت خویش گل آلوده کرده ام و خالقی را به شفاعت می طلبم.

خدایا! نافرمانی تو کرده ام و از بیم نگاه خشم آلوده تو، به زیر شولای مهر تو پنهان می شوم. گریزگاهی جز به سوی تو نیست.

خدای من! سزای کوبنده ی در، نگشادن نیست و سزای پناهنده، راه ندادن نیست. جزای آنکه دردآلوده تا قله ی عز تو بالا آمده است، به دره سوق دادن نیست.

خدایا! گرسنه ای که غریب افتاده است و جز راه خانه ی تو نمی داند، سزاوار گرسنه ماندن نیست.

خدایا! به دردمند مویه کننده، خشمگین نگریستن رواست؟ بیچاره ی پناه آورده را از خویش راندن، شایسته است؟

خدایا! ما چون کوری که بوی منزل معشوق را دنبال می کند، رو به سوی تو راه افتاده ایم. از چاه های بین راه نیز دست گیرمان تویی چراکه ما در جاده ی توجه تو گام برمی داریم. ما از اقصای دیدرس بی منتهای تو می آییم. ما در فضای نگاه تو تنفس می کنیم. مگر نه اینکه ما ازآن توایم؟ بی تو کیستیم؟

خدایا! به تقدس برگزیدگان فرشتگانت و شایستگان بندگانت، سپری ما را عطا کن که از خنجرهای مهلک و تیرهای آفت بار و زخم بلاهای ایمان خوار، حفظ کند.

خدایا! آرامش در دست توست و جان، تنها با دم تو قرار می یابدو دل، تنها با یاد تو اطمینان می پذیرد.

خدایا! جوی کوچک وجود ما تنها با پیوستن به دریای تو آرام می گیرد. آرامشی از خویشتن نصیبمان فرما و آینه ی صور ما را با نورهای محبت خویش، جلا بخش.