سوره بقره (آیات ١٦١ الی ١٨٠)

١۶١) آن کسانی که کافر شده و به عقیده ی کفر مردند، البتّه بر آن گروه، خدا و همه ی فرشتگان و مردمان لعن می فرستند.

١۶٢) همیشه در جهنّم به عذاب و شکنجه اند نه بر آنان تخفیف عذاب دهند و نه به نظر رحمت بنگرند.

١۶۳) و خدای شما خدای یکتا است، نیست خدائی مگر او که بخشاینده و مهربان است.

١۶٤) محقّقأ در خلقت آسمانها و زمین و رفت و آمد شب و روز و کشتی ها که بر روی آب برای انتفاع خلق در حرکت است و بارانی که خدا از بالا فرو فرستاد تا به آن آب، زمین را بعد از مردن (و نابود شدن گیاه آن) زنده کرد و سبز و خرّم گردانید و در برانگیختن انواع حیوانات در زمین و در وزیدن بادها به هر طرف و در خلقت ابر که میان زمین و آسمان مسخّر است و به اراده ی خدا در حرکت است در همه ی این امور (عالم چون همه با نظم و حکمت است) برای عاقلان ادلّه ای واضح بر علم و قدرت و حکمت و رحمت آفریننده است. 

١۶۵) برخی از مردم نادان غیر خدا را (چون بتان و مدّعیان باطل را) همانند خدا گیرند و چنان که خدا را بایست دوست داشت، به آن بتان دوستی ورزند لیکن آنها که اهل ایمانند کمال محبت و دوستی را فقط به خدا مخصوص دارند؛ و اگر فرقه ی مشرکان ستمکار بدانند وقتی که عذاب خدا را مشاهده کنند که قدرت و توانائی خاصّ خدا است (از شرک خود سخت پشیمان شوند) و عذاب خدا (مشرکان) را بسیار سخت است.

١۶۶) هنگامی که بیزاری جویند رؤسا و پیشوایان باطل از پیروان خود و عذاب خدا را مشاهده کنند و هرگونه وسیله و اسباب از آنها قطع شده و هیچ روابط به جا نماند.

١۶۷) آنگاه پیروان آن پیشوایان باطل (از روی پشیمانی و حسرت) گویند: کاش دیگر بار به دنیا بازمی گشتیم و از اطاعت اینان بیزاری می جستیم چنان که اینها گرهی از کار ما نگشوده و از ما بیزاری جستند؛ اینگونه خدا کردار زشت جاهلانه ی آنها را مایه ی حسرت و پشیمانی آنان کند و آنها را از عذاب آتش جهنم نجات نباشد.

١۶۸) ای مردم! از آنچه در زمین است، حلال و پاکیزه را تناول کنید و پیروی نکنید وساوس شیطان را، محقّقأ شیطان از برای شما دشمن آشکاری است.

١۶۹) این دشمن است که به شما دستور بدکاری و زشتی می دهد و بر آن می گمارد که سخنانی از روی جها و نادانی (مانند شرک و جبر و ظلم) به خدا نسبت دهید.

١۷٠) و چون کفّار را گویند پیروی از شریعت و کتابی که خدا فرستاده کنید، پاسخ دهند که: ما پیرو کیش پدران خود خواهیم بود، آیا بایست آنها تابع پدران باشند در صورتی که آن پدران بی عقل و نادان بوده و هرگز به حق و راستی راه نیافته اند؟

١۷١) و مُثُل کافران (در شنیدن سخن انبیاء و درک نکردن معنای آن) چون حیوانی است که آوازش کنند، از آن آواز معنایی درک نکرده و جز صدائی نشنود، کفار هم از شنیدن و گفتن و دیدن حق، کر و گنگ و کورند زیرا عقل خود را به کار نمی بندند (و فکر و تعمّق در آیات حق نمی کنند).

١۷٢) ای اهل ایمان! روزی حلال و پاکیزه که ما نصیب شما کرده ایم بخورید و شکر خدا را به جای آرید و تنها سپاس او گوئید اگر شما خالص خدا را می پرستید.

١۷۳) به تحقیق خدا حرام گردانید بر شما مردار و خون و گوشت خوک را و هر ذبیحه را که به اسم غیر خدا کشته باشند، پس هر کس که به خوردن آنها محتاج و مضطر شود در صورتی که به آن تمایل نداشته و از اندازه ی سدّ رمق نیز تجاوز نکنند، گناهی بر او نخواهد بود که به قدر احتیاج صرف کند که محقّقأ خدا در حقّ خلق آمرزنده و مهربان است.

١۷٤) آنان که (از یهود و غیره) پنهان داشتند آیاتی از کتاب آسمانی (را که خدا در بعثت محمد«ص» فرستاده بود) و آن را به بهای اندک فروختند جز آتش جهنم نصیب آنها نباشد؛ و در قیامت، خدا با آنها سخن نگوید و از پلیدی عصیان پاک نگرداند و هم آنان را در قیامت عذاب دردناک خواهد بود.

١۷۵) آنها همان گروهند که اختیار کردند ضلالت و گمراهی را به جای لطف و هدایت، و عذاب خدا را به جای آمرزش و رحمت؛ چقدر بر آتش جهنم سخت جان و پرطاقتند.

١۷۶) حق این است که خدا کتاب آسمانی را براستی فرستاد و گروهی که در آن اختلاف و مکابره کردند در اختلافی دور از حق خواهند بود.

١۷۷) نیکوکاری بدان نیست که روی به جانب مشرق یا مغرب کنید (چه این چیز بی اثری است) (این آیه ردّ بر یهود و نصاری است) لیکن نیکوکار کسی است که به خدای عالم و روز قیامت و فرشتگان و کتاب آسمانی و پیغمبران ایمان آرد و دارائی خود را در راه دوستی خدا به خویشان و یتیمان و فقیران و رهگذران و گدایان بدهد و هم در آزاد کردن بندگان صرف کند و نماز بپا دارد و زکوة مال به مستحقّ برساند و با هر که عهد بسته به موقع خود وفا کند و در کار زار و سختی ها صبور و شکیبا باشد و به وقت رنج و تعب صبر پیشه کند؛ کسانی که بدین اوصاف آراسته اند آنها به حقیقت، راستگویان عالم و آنها پرهیزکارانند.

١۷۸) ای اهل ایمان! برای شما حکم قصاص کشتگان چنین معیّن گشت که مرد آزاد را در مقابل مرد آزاد، و بنده را به جای بنده، و زن را به زن قصاص توانید کرد و چون صاحب خون از قاتل که برادر دینی اوست بخواهد درگذرد، کاری است نیکو، پس دیه را قاتل در کمال رضا و خشنودی ادا کند، در این حکم تخفیف و آسانی امر قصاص و رحمت خداوندی است، پس از این دستور هر که از آن سرکشی کند و به قاتل ظلم و تعدّی روا دارد، او را عذاب سخت خواهد بود.

١۷۹) ای عاقلان! حکم قصاص برای حفظ حیوة شما است تا مگر از قتل یکدیگر بپرهیزید.

١۸٠) دستور داده شد که چون یکی از شما را مرگ فرا رسد اگر دارای متاع دنیا است وصیّت کند برای پدر و مادر و خویشان به چیزی شایسه ی عدل، این کار سزاوار و مقام پرهیزکاران است.