سوره بقره (آیات ١٨١ الی ٢٠٠)

١۸١) پس هرگاه کسی پس از شنیدن وصیّت، آن را تغییر دهد و (به منافع اشخاص) بر خلاف حقیقت رفتار کند، گناه این کار بر آنها است که عمل به خلاف وصیّت کنند و خداوند به هر چیز شنوا و دانا است.

١۸٢) و هر کس چنین پندارد که از وصیت موصی به وارث او جفا و ستمی رفته، و به اصلاح آن پردازد، بر او گناهی نیست زیرا خداوند آمرزنده ی (گناه خلق) و (در حقّ همه) مهربان است.

١۸۳) ای اهل ایمان! بر شما هم روزه داشتن فرض گردید جنانکه امُم گذشته را فرض شد و این دستور برای آن است که (پاک از شهوات پست حیوانی شده و) پرهیزکار شوید.

١۸٤) روزهائی به شماره ی معیّن روزه دارید (تمام ماه رمضان) و هرکس از شما مریض باشد و یا مسافر، به شماره ی آن از روزهای غیر ماه رمضان (چون حاضر و سالم شود) روزه دارد و کسانی که روزه را به زحمت و مشقّت توانند داشت (چون مردان پیرو زنان حامله و شیرده و غیره) عوض هر روز فدا دهند یک مد طعام آنقدر که فقیر گرسنه ای سیر شود و هر کسی بر نیکی بیفزاید (و بیش از یک گرسنه سیر کند) این رفتار بسیار برای او بهتر است، و بی تعلّل روزه داشتن شما را از هر کار (برای صفای روح و سلامت بدن) بهتر خواهد بود اگر فوائد بی شمار این عمل را بدانید.

١۸۵) ماه رمضان ماهی است که قرآن در آن نازل شده است برای هدایت بشر و برای راهنمائی و امتیاز حق از باطل، پس هرکه دریابد ماه رمضان را، روزه بدارد و هرکس ناخوش یا در سفر باشد به شماره ی آنچه روزه خورده است از ماههای دیگر روزه دارد که خداوند برای شما حکم را آسان خواسته و تکلیف را مشکل نگرفته است تا اینکه عدد روزه را تکمیل کرده و خدا را به عظمت یاد کنید که شما را (به دین اسلام) هدایت فرمود، باشد که (از این نعمت بزرگ) سپاسگذار گردید.

١۸۶) و چون بندگان من از دور و نزدیکیِ من از تو پرسند، بدانند که من به آنها نزدیک خواهم بود، هرکه مرا خواند دعای او را اجابت کنم پس بایست دعوت مرا (و پیغمبران مرا) بپذیرند و به من بگروند، باشد تا به سعادت راه یابند.

١۸۷) برای شما حلال شد در شبهای ماه رمضان مباشرت با زنان خود که آنها جامه ی بستر و عفاف شما هستند و شما نیز لباس عفّت آنها هستید و خدا دانست که شما در کار مباشرت زنان به نافرمانی و اطاعت شهوت نفس، خود را در ورطه ی گناه می افکنید لذا از حکم حرمت (مواقعه در شبهای زمضان) درگذشت و گناه شما را بخشید، از اکنون در شب رمضان رواست که با زنهای خود به حلال مباشرت کنید و از خداوند آنچه مقدّر فرموده بخواهید؛ و بخورید و بیاشامید تا آنگاه که خطّ سفیدی روز از سیاهی شب در سپیده ی دم پدیدار گردد، پس از آن روزه را به پایان رسانید تا اول شب، و با زنان هنگام اعتکاف در مساجد مباشرت نکنید؛ این احکام حدود (و دین) خداست زنهار در آن راه مخالفت نپوئید، خدا اینگونه آیات خود را برای مردم بیان فرماید تا باشد که پرهیزکار شوند.

١۸۸) مال یکدیگر را به ناحق مخورید و کار را به محاکمه ی قاضیان نیفکنید (که بوسیله ی رشوه و زور) پاره ای مال مردم را بخورید با اینکه شما بطلان دعوی خود می دانید.

١۸۹) (ای پیغمبر!) از تو سوال کنند که سبب بدر و هلال ماه چیست. جواب ده که در آن، تعیین اوقات عبادات حج و معاملات مردم است؛ و نیکوکاری بدان نیست که از پشت دیوار به خانه درآیید (چه این کار ناشایسته است) و نیکوئی آن است که پارسا باشید و به هر کار از راه آن داخل شوید و تقوی پیشه کنید که رستگار شوید.

١۹٠) در راه خدا با آنان که به جنگ و دشمنی شما برخیزند جهاد کنید لیکن ستمکار نباشید که خدا ستمگر را دوست ندارد.

١۹١) هر جا مشرکان را یافتید، به قتل رسانید و از شهرهاشان برانید چنانکه آنها شما را از وطن آواره کردند و فتنه گری که آنها کنند سخت تر و فسادش بیشتر از جنگ است؛ و در مسجدالحرام با آنها قتال مکنید مگر آنکه آنها پیش دستی کنند، در این صورت رواست که در حرم، آنها را به قتل رسانید، این است کیفر کافران.

١۹٢) پس اگر دست (از شرک و ستم) بدارند، از آنها درگذرید که خدا آمرزنده و مهربان است.

١۹۳) و با کافران جهاد کنید تا فتنه و فساد برطرف شود و همه را آئین دین خدا باشد و اگر از فتنه و جنگ دست کشیدند (با آنها عدالت کنید که) ستم جز بر ستمکاران روا نیست.

١۹٤) ماههای حرام را در مقابل ماههای حرام قرار دهید که اگر حرمت آن نگاه نداشته و با شما قتال کنند شما نیز قصاص کنید، پس هرکه به جور و ستمکاریِ شما دست دراز کند، او را از پای درآورید به قدر ستمی که به شما رسیده (یعنی به عدل، با ظلم کافران مقاومت کنید) و از خدا بترسید و بدانید که خدا با پرهیزکاران است.

١۹۵) از مال خود در راه خدا انفاق کنید (لیکن نه حدّ اسراف) و خود را به مهلکه و خطر در نیفکنید و نیکوئی کنید که خدا نیکوکاران را دوست می دارد.

١۹۶) همه ی اعمال حج و عمره را برای خدا به پایان رسانید و اگر ترس و منعی پیش آید، فرستادن قربانی که کاری سهل است بجا آرید، و سر متراشید تا آنگاه که قربانی شما به ذبح برسد و هرکس بیمار باشد یا درد سر شود سر بتراشد و از آن فِدا کند که به روزه داشتن یا صدقه دادن یا کشتن گوسفند، پس از آنکه ترس و منع برطرف شود، هرکس از عمره ی تمتّع به حج بازآید قربانی کند هرچه میسّر شد، و هرکس به قربانی تمکّن نیافت سه روز روزه بدارد در ایام حج و هفت روز هنگام مراجعت که ده روز تمام شود، این عمل بر آن کس است که اهل شهر مکه نباشد. (ای بندگان!) به این احکام عمل کنید و از نافرمانی خدا بترسید و بدانید که عذاب خدا سخت است.

١۹۷) حجّ واجب در ماههای معیّن است (شوّال، ذی قعده و ده روز اول ذی حجّه) پس هر که را حج واجب شود بایست آنچه میان زن و شوهر رواست ترک کند و شما هر کار نیک کنید خدا بر آن آگاه است و توشه ی تقوی برای راه آخرت برگیرید که بهترین توشه ی این راه تقوی است و از من بپرهیزید و خدا ترس شوید ای صاحبان عقل و ادراک.

١۹۸) باکی نیست که شما در هنگام حج، کسب معاش کرده و از فضل خدا روزی طلبید، پس آنگاه که از عرفات بازگشتید در مشعر ذکر خدا کنید و به یاد خدا باشید که شما را پس از آنکه به ضلالت کفر بودید به راه هدایت آورد.

١۹۹) بعد از آنکه به طریقی که همه ی مسلمین بازگردند رجوع کنید به عرفات و از خدا طلب آمرزش کنید که خداوند آمرزنده و مهربان است.

٢٠٠) آنگاه که اعمال حج بجا آورید شما هم مانند پدران خود بلکه بیش از پدران، خدا را یاد کنید (و هر حاجت دنیا و آخرت را از خدا بخواهید)؛ بعضی مردم (کوتاه نظر) از خدا تمنّای متاع دنیوی تنها کنند و آنان را از نعمت آخرت نصیبی نیست.