سوره آل عمران (آیات 1 الی 20)

1) الم (این حروف اسرار الهی است).

2) خدای جهان نیست جز آنکه زنده و پاینده‌ی ابدی است.

3) (آن خدائی که) قرآن را بسوی تو به راستی فرستاد که دلیل راستی کتب آسمانی پیش از او باشد، و پیش از قرآن کتاب تورات و انجیل را فرستاد.

4) برای هدایت مردم، و کتاب کامل جدا کننده میان حق و باطل (قرآن) را فرستاد همانا آنان که به آیات خدا کافر شدند بر آنها عذاب سخت است و خدا مقتدر و کیفرکننده‌ی ستمکاران است.

5) همانا چیزی در آسمان و زمین از خدا پنهان نیست.

6) خدا است که می‌نگارد صورت شما را در رحم مادران هرگونه اراده کند (زشت و زیبا و نر و ماده) خدائی جز آن ذات یکتا نیست که به هر چیزی توانا و دانا است.

7) اوست خدائی که قرآن را به تو فرستاد که برخی از آن کتاب آیات محکم است که آنها اصل و مرجع سایر آیات کتاب خواهد بود و برخی دیگر آیاتی است متشابه و آنان که در دلشان میل به باطل است از پی متشابه رفته و امتحان شوند تا به تأویل کردن آن در دین را شبهه و فتنه‌گری پدید آرند در صورتی که تأویل آن کسی جز خدا و اهل دانش نداند، گویند: ما به همه‌ی آن کتاب گرویدیم که از جانب پروردگار ما آمده و بر این دانش و بر این معنی (که آیات قرآن همه از جانب خدا است) تنها خردمندان عالم آگاهند.

8) (که آنها دائم با تضرّع به درگاه خدا گویند:( بار الها! دلهای ما را به باطل میل مده پس از آنکه به حق هدایت فرمودی و به ما از لطف خویش اجر کامل عطا فرما که همانا توئی بخشنده‌ی بی‌عوض و منّت.

9) بار پروردگارا! محقّقا تو تمام مردم را در روزی (یعنی روز قیامت) که هیچ شبهه در آن نیست جمع سازی (که این وعده‌ی خدا است) و هرگز نقض وعده‌ی خویش نخواهد کرد.

10) کافران را هرگز مال و فرزندانشان از عذاب خدا نرهاند و آنان آتش‌افروز جهنّمند.

11) این گروه هم به مانند فرعونیان و پیشینیان کافر کیش، آیات خدا را تکذیب کردند که خدا آنها را به کیفر گناهانشان مجازات کرد و خدا بدکاران (هر امّت) را سخت به کیفر رساند.

12) بگو (ای پیغمبر) به آنان که کافر شدند که به زودی مغلوب شوید و به جهنّم محشور گردید که بسیار بد جایگاهی است.

13) نشانه و آیتی از لطف خدا با شما مؤمنان این است که چون دو گروه (مؤمن و کافر) با یکدیگر روبرو شوند، گروه مؤمن را که در راه خدا جهاد می‌کنند گروه کافر دو برابر خود به چشم نگرند (و بدین جهت کفّار از اهل ایمان ترسان و گریزان شوند) و خداوند توانائی و یاری دهد به هر که خواهد و البتّه بدین آیت الهی اهل بصیرت اعتبار جویند.

14) مردم را آرایش حبّ شهوات نفسانی که عبارت از میل به زنها و فرزندان و هَمیانهای زر و سیم و اسبهای نشاندار نیکو و چهارپایان و مزارع است در نظر زیبا و دلفریب است لیکن اینها همه متاع زندگانی فانی دنیا است، و نزد خدا است همان منزل بازگشت نیکو (که بهشت لقای الهی و نعمت باقی ابدی است).

15) (ای پیغمبر) با امّت بگو: می‌خواهید شما را آگاه گردانم به بهتر از اینها که بر آنان تقوی پیشه کنند نزد خدا باغهای بهشتی است که بر زیر درختان آن نهرها جاری است و در آن جاوید هستند، و زنان پاکیزه و آراسته‌ای و (از همه خوشتر) خشنودی خدا، و خداوند به حال بندگان بینا است.

16) آنان که به درگاه عزّ الهی (به اخلاص) عرضه دارند: پروردگارا! (به کرم خود) گناهان ما را ببخش و ما را از عذاب آتش جهنّم نگاهدار.

17) آنان صابران و راستگویان و فرمانبرداران و انفاق‌کنندگان و استغفارکنندگان در سحرگاهانند.

18) خدا (که حقیقةُ الوجود) است به یکتائی خود گواهی دهد که جز ذات اقدس او خدائی نیست و فرشتگان و دانشمندان نیز به یکتائی او گواهند، او نگهبان عدل و درستی است، نیست خدائی جز او که (به هر کار عالم) توانا (و به همه چیز آفرینش) دانا است.

19) همانا دین پسندیده‌ی نزد خدا آئین اسلام است، و اهل کتاب در آن راه مخالفت نپیمودند مگر پس از آنکه به حقّانیّت آن آگاه شدند و این خلاف را از راه رشک و حسد در میان آوردند و هر کس به آیات خداوند کافر شود بترسد که محاسبه‌ی خدا زود خواهد بود.

20) پس اگر (برای مخالفت با دین حق، به باطل) احتجاج کنند بگو: من خود و پیروانم را تسلیم امر خدا نموده‌ام و بگو با اهل کتاب و با امّیّان (آنها که دارای علم کتاب آسمانی نیستند) آیا شما چون حق پدیدار شود ایمان آرید؟ اگر ایمان آرند، هدایت یافته‌اند، و اگر از حق روی گردانند، بر تو چیزی جز تبلیغ دین خدا و اتمام حجّت بر آنها نیست و خداوند به حال بندگان بینا است.