سوره آل عمران (آیات 61 الی 80)

61) پس هر کس با تو درباره‌ی عیسی در مقام مجادله برآید، بعد از آنکه به وحی خدا به احوال او آگاهی یافتی، بگو: بیائید ما و شما بخوانیم فرزندان و زنان و نفوس خود را تا با هم به مباهله برخیزیم (یعنی در حقّ یکدیگر نفرین کرده و در دعا و التجاء به درگاه خدا اصرار کنیم) تا دروغگو و کافران را به لعن و عذاب خدا گرفتار سازیم.

62) این داستان، به حقیقت، سخن حقّ است و جز آن خدای یکتا خدائی نیست، و خدا است که (بر همه کار) توانا و (به همه‌ی حقایق عالم) دانا است.

63) پس اگر روی از حق بگردانند، (بترسند، که) خدا از کردار مفسدان آگاه است.

64) بگو: ای اهل کتاب بیائید از آن کلمه‌ی حق که میان ما و شما یکسان است، پیروی کنیم (و آن کلمه این است) که به جز خدای یکتا هیچ کس را نپرستیم و چیزی را با او شریک قرار ندهیم و برخی، برخی را به جای خدا به ربوبیّت تعظیم نکنیم (یعنی رؤسای مذهب را به رتبه‌ی پرستش و اختصاصات الهیّت نرسانیم) پس اگر آنها از حق روی گردانند شما گواه باشید که ما تسلیم فرمان خداوندیم.

65) ای اهل کتاب! چرا در آئین ابراهیم با یکدیگر مجادله کنید در صورتی که تورات و انجیل شما بعد از او نازل شد؟ آیا تعقّل نمی کنید؟

66) گیرم در آنچه می دانید، شما را مجادله روا باشد، چرا در آنچه عالِم نیستید باز جدل و گفتگو به میان آورید؟ و خدا همه چیز می داند و شما نمی دانید (باید از کتاب پیغمبر او بیاموزید).

67) ابراهیم به آیین یهود و نصاری نبود لیکن به دین حنیف توحید و اسلام بود و هرگز از آنان که به خدا شرک آوردند، نبود.

68) نزدیکترین مردم به ابراهیم کسانی هستند که از او پیروی کنند، و این پیغمبر و امّتش که اهل ایمانند، و خدا دوستدار مؤمنان است.

69) گروهی از اهل کتاب انتظار و آرزوی آن دارند که شما را گمراه کنند و جز آنکه خود را گمراه کنند به آرزوئی نخواهند رسید و این را نمی فهمند.

70) ای اهل کتاب! چرا به آیات خدا کافر شوید و حال آنکه شما به صدق آن گواهی دهید؟

71) ای اهل کتاب! چرا حقّ را به باطل مشتبَه سازید تا چراغ حق را به باد شُبَهات خاموش کنید در صورتی که به حقانیت آن آگاهید؟

72) و گروهی از اهل کتاب گفتند که: به دین و کتابی که برای مسلمانان نازل شده اولِ روز (به خدعه) ایمان آرید و آخرِ روز کافر شوید، شاید (بدین حیله آنها نیز) از دین اسلام برگردند.

73) و ایمان نیاورید مگر به آنکس که پیرو دین شما باشد، بگو (ای پیغمبر با یهود و نصاری) که راه سعادت راهی است که خدا بنماید و به اُمّتی دیگر نیز خدا مانند شریعت و کتاب شما عطا می کند تا آنکه با شما نزد پروردگار احتجاج کنند، بگو (ای پیغمبر): فضل و رحمت به دست خداست، به هر که خواهد عطا کند و خدا را رحمت بی منتها است و همه‌ی امور عالم، دانا است.

74) هر که را مشیّت او تعلّق گیرد، مخصوص به فضل و رحمت خود گرداند، که خداوند را فضل و رحمت بی منتها است.

75) بعض اهل کتاب (از نصاری) تا به آن حد درستکارند که اگر مال بسیاری به آنها امانت بسپاری، ردّ امانت کنند، و برخی دیگر اهل کتاب (یهود) تا آن اندازه نادرستند که به آنها یک دینار امانت دهی، ردّ نکنند، جز آنکه بر مطالبه‌ی آن سختگیری کنی، از این رو که گویند: برای ما پیروان کتاب تورات بهر وسیله خوردن مال غیر اهل تورات گناهی ندارد، و این سخن را به (کتاب تورات) خدا نسبت دهند در صورتی که می دانند به خدا نسبتِ دروغ می دهند.

76) آری، هر کس به عهد خود وفا کند و خدا ترس و پرهیزکار شوند (هر کس باشد محبوب خدا شود که) خداوند پرهیزکاران را دوست می دارد.

77) همانا آنان که عهد خدا و سوگند خود را به بهائی اندک بفروشند، اینان را در دارِ آخرت (از بهشت حق) بهره‌ای نیست و خدا از خشم، با آنها سخن نگوید و به نظرِ رحمت در قیامت بدانها ننگرد و (از پلیدی گناه) پاکیزه نگرداند و آنان را (در جهنم) عذاب دردناک خواهد بود.

78) همانا برخی از اهل کتاب قرائت کتاب آسمانی را (به نفع مادّی خود) تغییر و تبدیل می‌دهند تا آنچه از پیش خود خوانده‌اند، از کتاب خدا محسوب دارند، و هرگز آن تخریب شده، از کتاب خدا نخواهد بود و گویند: این آیات از جانب خدا نازل شده، در صورتی که هرگز از جانب خدا نیست و با آنکه می‌دانند (تحریف خود آنها است) به خدا دروغ می‌بندند.

79) هیچ بشری که خدا وی را به رسالت برگزیند و به او کتاب و حکمت و نبوّت بخشد، او را نرسد که به مردم گوید: مرا به جای خدا پرستید، بلکه (پیغمبران بر حسب وظیفه خود به مردم گویند:( خداشناس و خداپرست باشید چنانچه (شما اهل کتاب علماء نصاری و یهود) از کتاب به دیگران این حقیقت را می‌آموزید و خود نیز می‌خوانید.

80) و هرگز خدا به شما امر نکند که فرشتگان و پیمبران را خدایان خود گیرید، چگونه ممکن است شما را به کفر خواند پس از آنکه به خدای یگانه اسلام آورده باشید؟