مناجات نامه

 

ای کارنده ی غم پشیمانی در دلهای آشنایان! ای افکننده ی سوز در دلهای تابان! ای پذیرنده ی گناهکاران و معترفان! کس باز نیامد تا باز نیاوردی و کس راه نیافت تا دست نگرفتی. دست گیر که جز تو دستگیر نیست. دریاب که جز تو پناه نیست و سؤال ما را جز تو جواب نیست و درد ما را جز تو دارو نیست و از این غم، ما را جز تو راحت نیست.

 

در سرزمین عشق

 

خدایا!

تو خورشید را برای روز آفریدی

تا با درخشش، روز معنا پیدا کند.

در دل من نیز نوری از عشق روشن کن

تا دل معنا دهد.

خدایا!

به پرنده بال عطا فرمودی

که بگشاید و پرواز کند.

به عشق نیز شهامتی ده تا دوست بدارد

ولی به اسارت نکشد!

خدایا!

به درخت آموختی

چهار فصل را ببیند و در باد و طوفان و باران، خود را به تو بسپارد.

به من نیز بیاموز چهار فصل زندگی‌ام را

ببینم و خودم را

در نداشتن‌ها و داشتن‌ها

در غم‌ها و شادی‌ها

در از دست دادن‌ها و به دست آوردن‌ها

در بودن‌ها و نبودن‌ها

به تو بسپارم.

سوره نساء (آیات 161 الی 176)

 

161) و هم بدین جهت که ربا می گرفتند در صورتی که از ربا خوردن نهی شده بودند و هم از آن رو که اموال مردم را به باطل (مانند رشوه و خیانت و سرقت) میخورند به کیفر رسند و ما برای کافرانِ آنها عذابی دردناک مهیا ساخته ایم.

162) لیکن کسانی از آنان که (مانند عبدالله بن سلام و بُحَیراء راهب) در علم، قدمی ثابت (و نظری عمیق) دارند و با ایمان هستند و به آنچه بر تو و بر پیغمبران پیش از تو نازل شده می گروند، و آنان که نماز بپا می دارند و زکوة میدهند و به خدا و روز قیامت ایمان می آورند، بزودی خدا آنان را اجر و ثواب عظیم عطا خواهد کرد.

163) چنانکه ما به نوح و پیغمبران بعد از او و همچنین به ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط (فرزندان یعقوب که دوازده سِبط بودند) و عیسی و ایوب و یونس و هارون و سلیمان وحی نمودیم، بر تو نیز وحی فرستادیم و به داود هم زبور را عطا کردیم.

164) و رسولانی که هم شرح حال آنان را از پیش بر شما حکایت کردیم و آنها که حکایت ننمودیم (به همه، خدا وحی فرستاد) و خدا با موسی بطور آشکار و روشن سخن گفت (پس وحی تو امر بی سابقه ای نیست که قریش یا اهل کتاب یا هیچ امتی انکار تواند کرد.)

165) و رسولان را فرستاد که (نیکان را به رحمت ابدی خدا) بشارت دهند و (بَدان را از قهر و عذاب حق) بترسانند تا آنکه پس از فرستادن این همه رسولان، مردم را بر خدا حجتی نباشد و خدا همیشه مقتدر و کارش همیشه بر وفق حکمت است.

166) لیکن خدا به آنچه برای تو فرستاده گواهی دهد که به علم ازلی خود فرستاده و فرشتگان نیز گواهی دهند، و گواهی خدا تو را کفایت است.

167) آنان که کافر شده و مردم را هم از راه خدا بازداشتند، همانا سخت به گمراهی فرو رفته و از راه سعادت و نجات دور افتادند.

168) آنان را که کافر و ستمگر شدند هیچگاه خدا نخواهد آمرزید و به راهی (از راههای خیر و سعادت) هدایت ننماید.

169) مگر به راه دوزخ که در آن جاوید معذّب خواهند بود و خدا را این کار (یعنی انتقام کشیدن از ستمکاران عالم) آسان است.

170) ای مردم! همانا آن پیغمبر حق (محمّد مصطفی«ص»، برای هدایت شما) از جانب خدا آمد، چنانچه ایمان آرید (در دنیا و عقبی) برای شما بهتر است و اگر کافر شوید پس (بدانید که از این کفر به خود زیان رسانیده اید و خدا از کفرتان بی زیان و از اطاعت شما بی نیاز است زیرا) هر چه در آسمان و زمین است همه ملک خدا است و خدا (به احوال هر مؤمن و کافر) دانا و (در ثواب و عقاب آن) درستکار است.

171) ای اهل کتاب (ای علماء نصاری!) در دین خود اندازه نگهدارید و درباره خدا جز به راستی سخن مگوئید؛ در حق مسیح عیسی بن مریم جز این نشاید گفت که او رسول خدا است و کلمه ی الهی و روحی از عالم الوهیّت است که به مریم فرستاده، پس به خدا و همه ی فرستادگانش ایمان آرید و به تثلیث قائل نشوید (آب وابن و روح القُدُس را خدا نخوانید)، از این گفتار شرک بازایستید بهتر است که جز خدای یکتا خدائی نیست، خدا منزّه و برتر از آن است که او را فرزندی باشد، هرچه در آسمان و زمین است همه ملک اوست و خدا تنها به نگهبانی همه ی موجودات عالم، کافی است.

172) هرگز مسیح اِبا و استنکاف ندارد از بنده ی خدا بودن و فرشتگان مقرّب نیز (به بندگی او معترفند) و هرکس از بندگی خدا سرپیچد و دعویِ برتر کند، زود باشد که خدا همه را بسوی خود محشور سازد.

173) پس هر که ایمان آورده و نیکوکار شده اجر و ثواب او را تامّ و کامل میدهد و به فضل خود بر آن می افزاید و هر کس (از بندگی خدا) سرپیچی و سرکشی کرده او را به عذابی دردناک معذّب خواهد فرمود و خلق بر (نجات) خود جز خدا هیچ کس را یار و یاور نخواهند یافت.

174) ای مردم! برای هدایت شما از جانب خدا برهانی محکم آمد (رسولی با آیات و معجزات فرستاده شد) و نوری تابان به شما فرستادیم.

175) پس آنان که به خدا گرویدند و به او متوسّل شدند بزودی به جایگاه رحمت و فضل خود (یعنی به بهشت ابدی) آنها را درآورده و به راه راست (راه سعادت و کمال) رهبری نماید.

176) (ای پیغمبر!) از تو درباره ی کَلاله (یعنی برادر و خواهر پدری یا پدری و مادری) فتوی خواهند، بگو: خدا چنین فتوی میدهد که هرگاه کسی بمیرد و فرزند نداشته و او را خواهری باشد، وی را نصف تَرِکه است و او نیز از خواهر ارث بَرد، اگر خواهر را فرزند نباشد و اگر میّت را دو خواهر باشد آنها را دو ثلث ترکه است و اگر میّت را چندین برادر و خواهر است در این صورت ذکور دو برابر اِناث ارث برند؛ خدا احکام خود را (برای هدایت شما) بیان کند که مبادا گمراه شوید و خدا به همه ی مصالح خلق دانا است.

سوره نساء (آیات 151 الی 160)

 

151) به حقیقت کافر اینها هستند و ما برای کافران عذابی خوارکننده مهیّا ساخته‍ایم.

152) و آنان که ایمان به خدا و رسولانش آورند و تفرقه میان خدا و هیچیک از پیمبران نیفکندند، اینها را خدا به زودی اجر کامل عطا کند و خدا پیوسته در حقّ بندگان بخشنده و مهربان است.

153) (ای پیغمبر!) اهل کتاب (یهودان) از تو درخواست کنند که (یکدفعه) بر آنان کتابی از آسمان فرود آری (از تقاضای بیجا و عادت جاهلانه‍ی آنها دلتنگ مباش) از موسی نیز درخواستی بالاتر از این کردند که گفتند: خدا را به چشم ما آشکار بنما؛ پس آنها را به سبب این تقاضا که از روی جهل و سرکشی کردند صاعقه‍ی سوزان درگرفت و پس از آن همه آیات خدا و معجزات موسی باز گوساله‍پرستی اختیار کردند، باز ما (به لطف ذاتی خود) از این کار زشت آنان نیز (چون توبه کردند) درگذشتیم و به موسی حجّت و برهانی آشکار بخشیدیم.

154) و کوه طور را برای اتمام حجّت و اخذ پیمان بر فرازِ سرِ آنها بلند گردانیدیم و آنها را گفتیم: به حال سجده بدین درگاه درآئید، و نیز گفتیم: از حکم روز شنبه تعدّی مکنید، و از آنها پیمانی سخت گرفتیم.

155) پس چون پیمان شکستند (و با اوامر حق مخالفت کردند) و به آیات خدا کافر شدند و پیمبران حق را به ناحق کشتند (خدا آنان را به کیفر رسانید و همه‍ی این قبائح را به جای آوردند) بدین عذر که گفتند: دلهای ما در پرده است (و دروغ گفتند) بلکه خدا به سبب کفر آنها مُهر بر دل نهاد که بجز اندکی ایمان نیاوردند.

156) و هم به واسطه‍ی کفرشان و هم بهتان بزرگشان بر مریم.

157) و هم از این رو که (به دروغ) گفتند: ما مسیح بن مریم رسول خدا را کشتیم در صورتی که او را نه کشتند و نه به دار کشیدند، بلکه بر آنها امر مشتبّه شد و همانا آنان که درباره‍ی او عقاید مختلف اظهار داشتند از روی شک و تردید سخنی گفتند و عالِم به او نبودند جز آنکه از پی گمان خود می‍رفتند و به طور یقین (شما مؤمنین بدانید که) مسیح را نکشتند.

158) بلکه خدا او را به سوی خود بالا برد و پیوسته خدا بر هر کار (و بر همه‍ی ملک بی نهایت وجود) مقتدر و کارش همه از روی حکمت است.

159) و هیچ کس از اهل کتاب نیست جز آنکه پیش از مرگ به وی (یعنی به عیسای روح الله) ایمان خواهد آورد، و روز قیامت، او بر نیک و بدِ آنان گواه خواهد بود.

160) پس به جهت ظلمی که یهود (درباره پیمبران و عیسی و در حق نفس خود) کردند و هم بدین جهت که بسیاری مردم را از راه خدا منع نمودند، ما نعمتهای پاکیزه‍ی خود را بر آنان حلال بود، حرام کردیم.

سوره نساء (آیات 141 الی 150)

 

141) منافقان آن کسانند که نگران و مراقب حال شما هستند که اگر برای شما فتح و ظفری پیش آید (برای اخذ غنیمت) گویند: نه آخر ما با شما مسلمانان بودیم؟ و اگر کافران را فاتح و بهره‍‍مند بینند، به آنها گویند: نه این بود که ما شکا را به اسرار و احوال مسلمانان آگاه کردیم و شما را از آسیب مؤمنان نگهداری نمودیم (تا فاتح شوید)؟ پس خدا فردای قیامت میان شما (مؤمنان) و آن گروه (کافر منافق) حکم کند (او شما را بهشتی گرداند و آنان را به دوزخ محکوم کند) و خدا هیچگاه برای کافران نسبت به اهل ایمان راه تسلّط باز نخواهد نمود.

142) همانا منافقان با خدا مکر و حیله میکنند و خدا نیز با آنها مکر میکند (یعنی مکرشان را باطل می‍سازد و بر آن مکر و نفاق مجازاتشان هم خواهد کرد) و چون به نماز آیند با حال بی‍میلی و کسالت و برای ریاکاری آیند و ذکر خدا را جز اندک (آنهم به قصد ریا) نکنند.

143) دو دل و مردّد باشند، نه بسوی مؤمنان یکدل می‍روند و نه به جانب کافران، و هر که را خدا گمراه کند (یعنی با نمودن راه هدایت باز به اختیار، راه ضلالت پوید و خدا او را به خود واگذارد تا گمراه شود) پس هرگز او را به راه هدایت نخواهی یافت.

144) ای اهل ایمان! مبادا کافران را به دوستی گرفته و مؤمنان را رها کنید، آیا می‍خواهید خدا را بر (عقاب کفر و عصیان) خود حجّتی آشکار گردانید؟

145) البتّه منافقان را در جهنم پست‍ترین جایگاه است و برای آنان هرگز یاوری نخواهی یافت.

146) مگر آنها که توبه نموده و تباهکاری خود را اصلاح کردند و به خدا (و به دین خدا) درآویختند و به کتاب حق متوسّل شدند و دین خود را برای خدا خالص گردانیدند، پس این گروه در صف مؤمنان باشند و بزودی خدا به مؤمنان اجر و ثواب بزرگ عطا خواهد نمود.

147) اگر شما از لطف خدا شکرگزار باشید و به او ایمان آرید، خدا چه غرضی دارد که شما را عذاب کند؟ که خدا در مقابل نعمت، شکر شما را می‍پذیرد و علمش به صلاح خلق محیط است.

148) خدا دوست نمی‍دارد کسی که به گفتار زشت (به عیب خلق) صدا بلند کند مگر آنکه ظلمی به او رسیده باشد (که هرگاه از دست ظالم فریاد و دادخواهی کند و زشتی عمل او را فاش گوید در این صورت روا است) که خدا شنوا (به اقوال) و دانا (به احوال بندگان) است.

149) اگر (دربارهء خلق) به آشکار یا پنهان، نیکی کنید؛ یا از بدیِ دیگران درگذرید (بسیار محبوب خدا است) که خدا همیشه از بدیها در می‍گذرد با آنکه بر انتقام توانا است.

150) آنان که به خدا و رسولان او کافر شوند و خواهند که میان خدا و پیغمبرانش جدائی اندازند (یعنی گویند که اینان فرستادهء خدا نیستند) و گویند که: ما به برخی از گفتار انبیاء ایمان نیاوریم و خواهند که میان کفر و ایمان راهی (از روی هوا و هوس) اختیار کنند.