سوره نساء (آیات 151 الی 160)

 

151) به حقیقت کافر اینها هستند و ما برای کافران عذابی خوارکننده مهیّا ساخته‍ایم.

152) و آنان که ایمان به خدا و رسولانش آورند و تفرقه میان خدا و هیچیک از پیمبران نیفکندند، اینها را خدا به زودی اجر کامل عطا کند و خدا پیوسته در حقّ بندگان بخشنده و مهربان است.

153) (ای پیغمبر!) اهل کتاب (یهودان) از تو درخواست کنند که (یکدفعه) بر آنان کتابی از آسمان فرود آری (از تقاضای بیجا و عادت جاهلانه‍ی آنها دلتنگ مباش) از موسی نیز درخواستی بالاتر از این کردند که گفتند: خدا را به چشم ما آشکار بنما؛ پس آنها را به سبب این تقاضا که از روی جهل و سرکشی کردند صاعقه‍ی سوزان درگرفت و پس از آن همه آیات خدا و معجزات موسی باز گوساله‍پرستی اختیار کردند، باز ما (به لطف ذاتی خود) از این کار زشت آنان نیز (چون توبه کردند) درگذشتیم و به موسی حجّت و برهانی آشکار بخشیدیم.

154) و کوه طور را برای اتمام حجّت و اخذ پیمان بر فرازِ سرِ آنها بلند گردانیدیم و آنها را گفتیم: به حال سجده بدین درگاه درآئید، و نیز گفتیم: از حکم روز شنبه تعدّی مکنید، و از آنها پیمانی سخت گرفتیم.

155) پس چون پیمان شکستند (و با اوامر حق مخالفت کردند) و به آیات خدا کافر شدند و پیمبران حق را به ناحق کشتند (خدا آنان را به کیفر رسانید و همه‍ی این قبائح را به جای آوردند) بدین عذر که گفتند: دلهای ما در پرده است (و دروغ گفتند) بلکه خدا به سبب کفر آنها مُهر بر دل نهاد که بجز اندکی ایمان نیاوردند.

156) و هم به واسطه‍ی کفرشان و هم بهتان بزرگشان بر مریم.

157) و هم از این رو که (به دروغ) گفتند: ما مسیح بن مریم رسول خدا را کشتیم در صورتی که او را نه کشتند و نه به دار کشیدند، بلکه بر آنها امر مشتبّه شد و همانا آنان که درباره‍ی او عقاید مختلف اظهار داشتند از روی شک و تردید سخنی گفتند و عالِم به او نبودند جز آنکه از پی گمان خود می‍رفتند و به طور یقین (شما مؤمنین بدانید که) مسیح را نکشتند.

158) بلکه خدا او را به سوی خود بالا برد و پیوسته خدا بر هر کار (و بر همه‍ی ملک بی نهایت وجود) مقتدر و کارش همه از روی حکمت است.

159) و هیچ کس از اهل کتاب نیست جز آنکه پیش از مرگ به وی (یعنی به عیسای روح الله) ایمان خواهد آورد، و روز قیامت، او بر نیک و بدِ آنان گواه خواهد بود.

160) پس به جهت ظلمی که یهود (درباره پیمبران و عیسی و در حق نفس خود) کردند و هم بدین جهت که بسیاری مردم را از راه خدا منع نمودند، ما نعمتهای پاکیزه‍ی خود را بر آنان حلال بود، حرام کردیم.

سوره نساء (آیات 141 الی 150)

 

141) منافقان آن کسانند که نگران و مراقب حال شما هستند که اگر برای شما فتح و ظفری پیش آید (برای اخذ غنیمت) گویند: نه آخر ما با شما مسلمانان بودیم؟ و اگر کافران را فاتح و بهره‍‍مند بینند، به آنها گویند: نه این بود که ما شکا را به اسرار و احوال مسلمانان آگاه کردیم و شما را از آسیب مؤمنان نگهداری نمودیم (تا فاتح شوید)؟ پس خدا فردای قیامت میان شما (مؤمنان) و آن گروه (کافر منافق) حکم کند (او شما را بهشتی گرداند و آنان را به دوزخ محکوم کند) و خدا هیچگاه برای کافران نسبت به اهل ایمان راه تسلّط باز نخواهد نمود.

142) همانا منافقان با خدا مکر و حیله میکنند و خدا نیز با آنها مکر میکند (یعنی مکرشان را باطل می‍سازد و بر آن مکر و نفاق مجازاتشان هم خواهد کرد) و چون به نماز آیند با حال بی‍میلی و کسالت و برای ریاکاری آیند و ذکر خدا را جز اندک (آنهم به قصد ریا) نکنند.

143) دو دل و مردّد باشند، نه بسوی مؤمنان یکدل می‍روند و نه به جانب کافران، و هر که را خدا گمراه کند (یعنی با نمودن راه هدایت باز به اختیار، راه ضلالت پوید و خدا او را به خود واگذارد تا گمراه شود) پس هرگز او را به راه هدایت نخواهی یافت.

144) ای اهل ایمان! مبادا کافران را به دوستی گرفته و مؤمنان را رها کنید، آیا می‍خواهید خدا را بر (عقاب کفر و عصیان) خود حجّتی آشکار گردانید؟

145) البتّه منافقان را در جهنم پست‍ترین جایگاه است و برای آنان هرگز یاوری نخواهی یافت.

146) مگر آنها که توبه نموده و تباهکاری خود را اصلاح کردند و به خدا (و به دین خدا) درآویختند و به کتاب حق متوسّل شدند و دین خود را برای خدا خالص گردانیدند، پس این گروه در صف مؤمنان باشند و بزودی خدا به مؤمنان اجر و ثواب بزرگ عطا خواهد نمود.

147) اگر شما از لطف خدا شکرگزار باشید و به او ایمان آرید، خدا چه غرضی دارد که شما را عذاب کند؟ که خدا در مقابل نعمت، شکر شما را می‍پذیرد و علمش به صلاح خلق محیط است.

148) خدا دوست نمی‍دارد کسی که به گفتار زشت (به عیب خلق) صدا بلند کند مگر آنکه ظلمی به او رسیده باشد (که هرگاه از دست ظالم فریاد و دادخواهی کند و زشتی عمل او را فاش گوید در این صورت روا است) که خدا شنوا (به اقوال) و دانا (به احوال بندگان) است.

149) اگر (دربارهء خلق) به آشکار یا پنهان، نیکی کنید؛ یا از بدیِ دیگران درگذرید (بسیار محبوب خدا است) که خدا همیشه از بدیها در می‍گذرد با آنکه بر انتقام توانا است.

150) آنان که به خدا و رسولان او کافر شوند و خواهند که میان خدا و پیغمبرانش جدائی اندازند (یعنی گویند که اینان فرستادهء خدا نیستند) و گویند که: ما به برخی از گفتار انبیاء ایمان نیاوریم و خواهند که میان کفر و ایمان راهی (از روی هوا و هوس) اختیار کنند.

سوره نساء (آیات 131 الی 140)

 

131) هر چه در آسمان و زمین است همه ملک خدا است، و ما هم به آنان که پیش از شما بر آنها کتاب فرستاده شد و هم به شما سفارش اکید کردیم که پرهیزکار و خداترس باشید و اگر همه کافر شوید خدا که ملک آسمان و زمین او را است (به طاعت شما محتاج نیست) که خدا (به ذات خویش) بی‍نیاز و ستوده صفات است.

132) هر چه در آسمانها است و آنچه در زمین است همه ملک خدا است و تنها خدا به نگهبانیِ خلق کافی است.

133) ای مردم! خدا اگر بخواهد همه‍ی شما را (که ملک دنیا را قدرت خود می‍پندارید) به کلی از دنیا میبرد و قومی دیگر می‍آورد و البتّه خدا بر این کار مقتدر و توانا است.

134) هر که ثواب و نعمت دنیا را طالب است (از خدا بخواهد که) ثواب دنیا و آخرت هر دو نزد خداست و خدا (به دعاء خلق) شنوا و (به احوالشان) بینا است.

135) ای اهل ایمان! نگهدار عدالت باشید و برای خدا (یعنی موافق حکم خدا) گواهی دهید هر چند بر ضرر خود یا پدر و مادر و خویشان شما باشد، برای هر کس شهادن می‍دهید چه فقیر باشد یا غنی (شما نباید در حکم و شهادت طرفداری از هیچکدام کرده و از حق عدول نمائید که) خدا به رعایت حقوق آنها اولی است، پس شما در حکم و شهادت، پیرویِ هوای نفس مکنید تا عدالت نگاه دارید و اگر زبان را در شهادت طوری بگردانید (که سخن بر نفع شما مبهم و مُجمَل شود) و یا از بیان حق خودداری کنید، خدا بر هر چه کنید آگاه است.

136) ای کسانی که (به زبان) ایمان آورده‍اید! (به حقیقت و از دل، هم) ایمان آورید به خدا و رسول او و کتابی که به رسول خود فرستاد (یعنی قرآن) و کتابی که پیش از این فرستاده شده (تورات و انجیل و غیره) و هر که به خدا و فرشتگان و کتابهای آسمانی و رسولان و روز قیامت کافر شود، سخت به گمراه فرو مانده و (از راه نجات و سعادت دور افتاده) است.

137) آنان که نخست ایمان آوردند، سپس کافر شدند، باز ایمان آورده، دگر بار کافر شدند، پس بر کفر خود افزودند، اینان را خدا نخواهد بخشید و به راهی هدایت نخواهد فرمود.

138) منافقان را بشارت ده که بر آنان عذاب دردناک خواهد بود.

139) آن گروه که کافران را دوست گرفتند و مؤمنان را ترک گفتند، آیا نزد کافران عزّت می‍طلبند؟ (خطا می‍روند که) عزّت، همه نزد خدا است.

140) آیا در کتاب الهی این حکم بر شما (منافقان) فرستاده شد که چون آیات خدا را شنیدید بدان کافر شوید و استهزاء کنید؟ پس (شما مؤمنان) با این گروه (منافق) مجالست مکنید تا (از سخن استهزاء قرآن) در حدیثی دیگر داخل شوند که (اگر هنگامی که قرآن و مسلمانی را استهزاء کنند با آنها همنشین شوید) آنگاه شما هم به حقیقت مانند آن منافقان هستید، و خدا منافقان را با کافران در جهنم، جمع خواهد کرد.

سوره نساء (آیات 121 الی 130)

121) ایشان را (یعنی شیطان و پیروانش را) منزلگاه جهنّم است و از آن مفرّ و گریزگاهی نخواهند یافت.

122) آنان را که به خدا گرویدند و کارها به صلاح (خود و خلق) کردند، بزودی آنها را به بهشتی درآوریم که زیر درختانش نهرها جاری است تا منزلگاه ابدیِ آنها باشد، وعده‍ی خدا البته حق است و کیست که در گفتار راستگوتر از خدا است؟

123) کار به آمال و آرزوی شما و آرزوی یهود و نصاری درست نشود، هر آنکه کارِ بد کند (هرکس باشد) کیفر آن را خواهد دید و به جز خدا احدی را یار و یاورِ خود نتواند یافت.

124) و هر که از زن و مرد کاری شایسته کند، با ایمان به خدا، آن کس به بهشت (پُر نعمت جاوید) درآید و به قدر نقیری (پرده‍ی هسته‍ی خرمائی) به وی ستم نکنند.

125) (در عالم) کدام دین بهتر از آن است که مردم خود را تسلیم حکم خدا نموده و سر زیر بار فرمان حق آورند و هم نیکوکار باشند و پیروی از آئین ابراهیم حنیف کنند، آن ابراهیمی که خدا او را به مقام خاصّ دوستیِ خود برگزیده.

126) هرچه در آسمان و زمین است مُلک خداست و او به همه چیز (و کلیه‍ی امور عالم بی‍نهایت) احاطه و آگاهی دارد.

127) (ای پیغمبر!) درباره‍ی زنان از تو فتوی خواهند، بگو: خدا و آنچه از آیات کتاب خدا برای شما تلاوت شود هم در حقّ زنان و دختران یتیمشان که مَهر و حقوق لازمه‍ی آنها را ادا نکرده مایل به نکاح آنان هستید، و هم در حق فرزندان ناتوان فتوی خواهد داد و دستور می‍دهد که درباره‍ی یتیمان عدالت پیشه گیرید و در نیکی کوشید که هر کار نیک به جای آرید خدا بر آن آگاه است (و اجر و پاداش می‍دهد).

128) و اگر زنی بیم آن داشت که شوهرش با وی مخالفت و بد سلوکی کند یا از او دوری گزیند، باکی نیست که هر دو تن به راه صلح و سازش باز آیند که صلح به هر حال بهتر (از نزاع و کشمکش) است و نفوس را بخل و حرص فراگرفته که به آزار هم می‍کوشند و اگر درباره‍ی یکدیگر نیکوئی کرده و پرهیزگار باشید (به اجر نیکی خود برسید) که خدا به هر چه کنید آگاه است.

129) شما هرگز نتوانید میان زن به عدالت رفتار کنید و هر چند راغب و حریص بر عدل و درستی باشید (زیرا حبّ قلبی به یک زن دون دیگری بر اثر حُسن و جوانی و غیر آن خارج از اختیار شما است) پس به تمامِ میلِ خود یکی ره بهره‍مند و آن دیگری را محروم نکنید تا او معلّق و بلاتکلیف ماند و اگر سازش کنید و پرهیزکار باشید همانا خدا بخشنده و مهربان است.

130) و اگر از یکدیگر (به طلاق) جدا شوند، باز خدا هر یک را از دیگری به رحمت واسع خود بی‍نیاز خواهد کرد که خدا را بر خلق، رحمتِ بی‍منتها است و به حق و حقیقتِ هر چیز دانا است.

سوره نساء (آیات 111 الی 120)

 

111) هر که گناهی کند، به خود زیان رسانیده و خدا دانا (به اعمال خلق) و کارش (در جزای اعمال) از روی حکمت است.

112) و هرکس خطا یا گناهی از او سر زند و تهمت به دیگری بندد مرتکب بهتان و گناه بزرگ آشکاری شده است.

113) و اگر فضل و رحمت خدا شامل حال تو نمی بود گروهی از آنان (یعنی دشمنان اسلام) همت بر آن گماشته بودند که تو را از راه صواب دور سازند (ولی به لطف خدا) آنها خود را از راه حق و صواب دور ساخته و به تو هیچ زیانی نتوانند رسانید و خدا به تو این کتاب الهی (قرآن مجید) و مقام حکمت و نبوّت را عطا کرد و آنچه را که نمی دانستی تو را بیاموخت که خدا را با تو لطف عظیم و عنایت بی اندازه است.

114) هیچ فایده و خیری در سخنان سرّی آنها نیست مگر آنکه کسی طبق مصلحت در صدقه دادن و نیکوئی کردن و اصلاح میان مردم سخن سرّی گوید و هر که بر این کار در طلب رضای خدا چنین کند بزودی خدا به او اجر عظیم کرامت فرماید.

115) و هر کس، پس از روشن بودن راه حق بر او، با رسول خدا به مخالفت برخیزد و راهی غیر طریق اهل ایمان پیش گیرد، وی را به همان طریق باطل و راه ظلالت که برگزیده واگذاریم و عاقبت، او را به جهنم درافکنیم که آن مکان بر او بسیار بد منزلگاهی است.

116) خدا هر که را به او شرک آرد نخواهد بخشید و مادونِ شرک (گناهان دیگر را) هر که را مشیّنش تعلّق گیرد می بخشد و هر که به خدا شرک آرد سخت گمراه شده و (از راه نجات و سعادت) دور افتاده است.

117) (مشرکان) غیرِ خدای عالم هر چه را خدا بخوانند یا جمادی است (مانند بُتهای لات، مَنات، عزّی) یا شیطان سرکش (و فریبنده) است.

118) خدا آن شیطان مردود را از درگاه رحمت خود دور کرده (زیرا او به مجادله با خدا برخاست) و گفت که: من از بندگان تو قسمتی را زیر بار طاعت خود خواهم کشید.

119) و سخت گمراه کنم و به آرزوهای باطل دور و دراز درافکنم (که از راه خدا بازمانند و از هر خیر و سعادت محروم شوند) و به آنها دستور دهم تا گوش حیوانات ببُرند (تا علامت باشد که این حیوان نصیب بُتها است) و امر کنم تا خلقت خدا را تغییر دهند (کتاب و احکام خدا را به دلخواه خود تأویل و تبدیل کنند) و هرکس شیطان را دوست دارد، نه خدا را، سخت زیان کرده زیانی که (بر هر عاقلی کاملأ) آشکار است.

120) شیطان (برای گمراه کردن انسان) وعده ی بسیار دهد و (مردم را به اوهام و خیالاتی) آرزومند و امیدوار کند ولی وعده و نوید شیطان چیزی به جز غرور و فریب خلق نیست.